PART 6 of 6: FARMS FOR SLUMS PROGRAM
Conclusion: The end of mass poverty in the Philippines
One can deduce the happy events once the industries described come to full operation:
(1) All working-age Philippine poor get high-paying jobs, qualify for LME loans and help set up more joint ventures. Slum dwellers spread out to good jobs in the provinces where they rise to the middle classes, afford good education, qualify for LME loans, and help set up more co-ops and joint ventures all over the tropics.
(2) Every Filipino employee becomes owner of a stack of corporate shares and bonds that earn dividends and interest and rises in value over the years.
(3) Domestic production multiplying 20 times or more raises tax income to stratospheric levels. The government manages to repay all its old loans which currently consume a huge chunk of tax proceeds for interest alone. Repayment of old loans qualifies the government to sell billions of dollars in new bonds worldwide, most proceeds to be lent out to LME-type joint ventures.
(4) Mass entrepreneurship as culture pervades Philippine schools and universities. Currently 66% of Filipinos are Elementary level. As one may notice, most industries previously described are geared towards employment of all such unschooled, given a little on-the-job training. In effect, the schemes target creation of good-paying jobs for the bottom poor. Hunger, malnutrition, inability to afford health care and education, and other sufferings of the bottom poor become a mere chapter of Philippine history.
(5) Over 54 million of the current bottom poor who ultimately get good paying rural jobs become a massive market for all manner of consumer goods. Manufacturers of such goods become markets for producer goods, mainly factory machines from industrial countries. Philippine industry expands to 1st World levels, especially when mass-owned companies spread out all over the tropics.
(6) The culture of mass entrepreneurship prevailing within Philippine society encourages companies to give incentives to unschooled employees to study to university and doctorate level. Since most of the companies are rural, internet education, roving teachers and rural laboratories become standard. Subjects on mass entrepreneurship form basic lessons. History subjects dwell on the activities of traders, inventors, innovators, financing companies and operators of corporate groups, not on kings and politicians as usual. Student teams are required to specialize in the sciences and form invention and innovation teams. Basic requirement for college graduation is the ability of student teams to develop at least five technologies that they license to joint ventures. The scheme makes millionaires of teams, and develops a habit of invention and innovation among the masses. Consequently, joint venture ideas perpetually flow among the working masses as large entrepreneurial groups. World-scale mass entrepreneurship as permanent culture makes sure that the masses never revert to poverty.
Let the battles begin!
Sunday, December 6, 2009
PART 5 of 6: FARMS FOR SLUMS PROGRAM
13) Sixth LME industry: Marine aquacultures. An LME type joint venture leases 3,000 hectares of Philippine sea shallows and installs artificial reefs upon the bottoms. Artificial reefs are thin concrete tubes tied onto pyramidal frames that rise six to ten meters above the sea bottom. The reefs become home to thick populations of all manner of fishes, crustaceans, bivalves and other sea creatures. The innumerable crevices within the artificial reefs becomes hiding places for all species, enabling all young to survive predators from a low of 1% in nature to up to 20% with copious artificial reefs. This means tons of seafood ingredients and millions of dollars in export sales for the joint venture. The foreign partner (Japanese, Korean, Coastal Chinese, Western) provides the bank contacts that finances work boats, refrigeration and fish processing facilities, submerged cages, breeding facilities, diving equipment, and other necessities. A third of artificial reefs must be considered breeding reserve, never to be harvested. Only dive tourists may be allowed onto the reserves. If most of the Philippines’ 200 million hectares of seas become aquaculture farms with diving resorts, tens of billions of dollars will add to the Philippine masses’ wealth on monthly basis.
14) Seventh LME industry: mini-hydropower plants. The Philippines has 130 major rivers all fed by upland streams that flow from mountains averaging 1,500 meters in height. Most of the streams dry up during the dry season because the mountains are mostly bald. An LME type joint venture may lease an upland area with a stream net and reforest the entire area to ensure year-round water for the streams. A chain of watersheds with mini-dams may thence be built to generate megawatt-level electric power. Power gets sold to the rising number of rural industries previously described. Since it takes years to reforest bald uplands, the joint venture may set up a livestock project as previously described to earn short term income. Multiply this scheme several hundred times all over Southeast Asia (which has thousands of rivers) and we employ millions of Asian poor. The power chains will tend to create rural industries in a region where 40-60% of populations crowd into cities. Obviously the Philippine masses who start and manage such industries will gain billions of dollars monthly.
15) Eighth LME industry: manufacture of machinery parts. The Philippines has over 200 million metric tons of nickel and chromate reserves, and around two billion tons of copper reserves. A little nickel and chromate added to low-priced imported carbon steel produces high-priced stainless steel and alloy steels that can be shaped into all manner of machinery parts. Additionally, copper production can be converted into wires that are the principal parts of electric motors, which powers all types of factory machines, elevators, and escalators. LME-type joint ventures may set up such industries. Partners may be 1st World manufacturers of electric furnaces, factory machinery, mini steel mills, and ore processing equipment. Of course the industries will channel more billions of dollars monthly to the Philippine employee masses.
16) Ninth to nth LME industries may be set up by 30,000 Philippine employee groups of 1,000+ members each (including Filipinos abroad) and their foreign joint venture partners. 30 million entrepreneurial brains and their allies should create endless ideas which the same brains as groups may implement at great profit for themselves and the resultant employed masses. The end result: perpetual flow of wealth among the Philippine masses.
13) Sixth LME industry: Marine aquacultures. An LME type joint venture leases 3,000 hectares of Philippine sea shallows and installs artificial reefs upon the bottoms. Artificial reefs are thin concrete tubes tied onto pyramidal frames that rise six to ten meters above the sea bottom. The reefs become home to thick populations of all manner of fishes, crustaceans, bivalves and other sea creatures. The innumerable crevices within the artificial reefs becomes hiding places for all species, enabling all young to survive predators from a low of 1% in nature to up to 20% with copious artificial reefs. This means tons of seafood ingredients and millions of dollars in export sales for the joint venture. The foreign partner (Japanese, Korean, Coastal Chinese, Western) provides the bank contacts that finances work boats, refrigeration and fish processing facilities, submerged cages, breeding facilities, diving equipment, and other necessities. A third of artificial reefs must be considered breeding reserve, never to be harvested. Only dive tourists may be allowed onto the reserves. If most of the Philippines’ 200 million hectares of seas become aquaculture farms with diving resorts, tens of billions of dollars will add to the Philippine masses’ wealth on monthly basis.
14) Seventh LME industry: mini-hydropower plants. The Philippines has 130 major rivers all fed by upland streams that flow from mountains averaging 1,500 meters in height. Most of the streams dry up during the dry season because the mountains are mostly bald. An LME type joint venture may lease an upland area with a stream net and reforest the entire area to ensure year-round water for the streams. A chain of watersheds with mini-dams may thence be built to generate megawatt-level electric power. Power gets sold to the rising number of rural industries previously described. Since it takes years to reforest bald uplands, the joint venture may set up a livestock project as previously described to earn short term income. Multiply this scheme several hundred times all over Southeast Asia (which has thousands of rivers) and we employ millions of Asian poor. The power chains will tend to create rural industries in a region where 40-60% of populations crowd into cities. Obviously the Philippine masses who start and manage such industries will gain billions of dollars monthly.
15) Eighth LME industry: manufacture of machinery parts. The Philippines has over 200 million metric tons of nickel and chromate reserves, and around two billion tons of copper reserves. A little nickel and chromate added to low-priced imported carbon steel produces high-priced stainless steel and alloy steels that can be shaped into all manner of machinery parts. Additionally, copper production can be converted into wires that are the principal parts of electric motors, which powers all types of factory machines, elevators, and escalators. LME-type joint ventures may set up such industries. Partners may be 1st World manufacturers of electric furnaces, factory machinery, mini steel mills, and ore processing equipment. Of course the industries will channel more billions of dollars monthly to the Philippine employee masses.
16) Ninth to nth LME industries may be set up by 30,000 Philippine employee groups of 1,000+ members each (including Filipinos abroad) and their foreign joint venture partners. 30 million entrepreneurial brains and their allies should create endless ideas which the same brains as groups may implement at great profit for themselves and the resultant employed masses. The end result: perpetual flow of wealth among the Philippine masses.
PART 4 of 6: FARMS FOR SLUMS PROGRAM
8) First LME industry for thousand-member employee groups: ethanol distilleries with sweet sorghum plantations. According to Brazilian experience, an ethanol distillery fed by sugarcane profits at an astonishing 80% of sales! Since sweet sorghum is sweeter than sugar cane and can be cropped twice or thrice a year thru ratooning (sugarcane harvests occur only once a year), Philippine sweet sorghum-fed distilleries will tend to have even higher profit margins than those of Brazil. Markets are no problem. E75 fuel (75% ethanol, 25% gasoline) can be priced at less than half that of pure gasoline, a boon to local transport industries. A 40,000 liters-per-day ethanol distillery with sweet sorghum plantation requires around $10 million in capital. LME funds required is only $2.5 million (in peso equivalent). The foreign partner contributes another $2.5 million. Equipment manufacturers’ banks or foreign government banks may supply $5 million in distillery equipment loans. This arrangement enables the Philippine employee mass to set up hundreds of distilleries all over the Philippines, with expansion plans all over the tropics. This industry when mature can yield billions of dollars in monthly salaries and dividends to the Philippine employee masses.
9) Second LME industry: manufacture of Ethanol-powered engines (E75) to replace carbon-spewing gasoline and diesel engines in local land and sea transports. Employee group joint ventures may set up the factories plus hundreds of transport service companies (buses, taxis, cars for hire, cargo trucks, boats and launches) all over Southeast Asia. This industry once mature can add more billions of dollars monthly to the Philippine masses.
10) Third LME industry: managed forests with livestock feedlots. Many species of forest trees have leaves that contain 20% protein. Same with leguminous grasses. Such leaves and grasses may replace the expensive protein sources (soybean meal, fish meal and bone meal) in commercial feeds. Local sourcing also prevents expensive transport and preservation, another cost cutter. An employee union of several thousand members may lease a thousand hectares of bald uplands and convert 80% of area to forest and 20% to paddocks, feedlots, leguminous grasslands and corn/sorghum croplands. The farm targets raising of mixed breed goats, cattle, sheep, pigs, and fowls by the thousands. The livestock yields short-term income as forest trees grow. Over the long run, the forests produce woods, bamboo and rattan for lumber, paper and furniture, tons of fruits, honey, mushrooms, orchids, ornamental plants, drug ingredients, etc. Restaurateurs and food processors from Coastal Asia may partner with the locals and engage in contract production of food and drug ingredients. The scheme may be expanded by the employee unions throughout the tropics not only for job and wealth creation for the poor but also to help diminish global warming on massive scale. Tropics-wide operation of such managed forests and livestock farms adds more billions of dollars monthly to the Philippine employee mass.
11) Fourth LME industry: Tour boat fleets. World companies engaged in travel, tours, and resort development may partner with local LME beneficiary groups to set up tour boat fleets. A fleet may be composed of ten or so trawler-type boats, recreational boats, converted ferries and yachts, plus marine sports equipment. Yachting groups in the USA and Europe may partner with the local groups as well. The ethanol engine producers may install E75 engines to the boats to reduce fuel costs by more than half. Low-priced tours should attract millions of tourists. The fleets may tour all coastal resorts throughout Southeast Asia. Such fleets should add more billions of dollars monthly to the Philippine employee mass.
12) Fifth LME industry: Forest resorts. LME-type joint ventures may lease thousand-hectare bald island areas in Southeast Asia and convert them into forest resorts with ‘flowery cliff’ camouflaged hotels, inns, vacation and retirement condos, commercial buildings and sports facilities. The camouflage makes the resort ‘disappear’ into the forest, thereby attracting millions of tourists who want both unspoiled nature reserves and the latest living comforts of a ‘hidden city’. The role of forest resorts in reducing global warming plus tourist dollars coming in should persuade Southeast Asian governments to agree to thousand-hectare land leases for each joint venture. Resort construction and services at such scale should add more billions of dollars monthly to the Philippine employee mass.
8) First LME industry for thousand-member employee groups: ethanol distilleries with sweet sorghum plantations. According to Brazilian experience, an ethanol distillery fed by sugarcane profits at an astonishing 80% of sales! Since sweet sorghum is sweeter than sugar cane and can be cropped twice or thrice a year thru ratooning (sugarcane harvests occur only once a year), Philippine sweet sorghum-fed distilleries will tend to have even higher profit margins than those of Brazil. Markets are no problem. E75 fuel (75% ethanol, 25% gasoline) can be priced at less than half that of pure gasoline, a boon to local transport industries. A 40,000 liters-per-day ethanol distillery with sweet sorghum plantation requires around $10 million in capital. LME funds required is only $2.5 million (in peso equivalent). The foreign partner contributes another $2.5 million. Equipment manufacturers’ banks or foreign government banks may supply $5 million in distillery equipment loans. This arrangement enables the Philippine employee mass to set up hundreds of distilleries all over the Philippines, with expansion plans all over the tropics. This industry when mature can yield billions of dollars in monthly salaries and dividends to the Philippine employee masses.
9) Second LME industry: manufacture of Ethanol-powered engines (E75) to replace carbon-spewing gasoline and diesel engines in local land and sea transports. Employee group joint ventures may set up the factories plus hundreds of transport service companies (buses, taxis, cars for hire, cargo trucks, boats and launches) all over Southeast Asia. This industry once mature can add more billions of dollars monthly to the Philippine masses.
10) Third LME industry: managed forests with livestock feedlots. Many species of forest trees have leaves that contain 20% protein. Same with leguminous grasses. Such leaves and grasses may replace the expensive protein sources (soybean meal, fish meal and bone meal) in commercial feeds. Local sourcing also prevents expensive transport and preservation, another cost cutter. An employee union of several thousand members may lease a thousand hectares of bald uplands and convert 80% of area to forest and 20% to paddocks, feedlots, leguminous grasslands and corn/sorghum croplands. The farm targets raising of mixed breed goats, cattle, sheep, pigs, and fowls by the thousands. The livestock yields short-term income as forest trees grow. Over the long run, the forests produce woods, bamboo and rattan for lumber, paper and furniture, tons of fruits, honey, mushrooms, orchids, ornamental plants, drug ingredients, etc. Restaurateurs and food processors from Coastal Asia may partner with the locals and engage in contract production of food and drug ingredients. The scheme may be expanded by the employee unions throughout the tropics not only for job and wealth creation for the poor but also to help diminish global warming on massive scale. Tropics-wide operation of such managed forests and livestock farms adds more billions of dollars monthly to the Philippine employee mass.
11) Fourth LME industry: Tour boat fleets. World companies engaged in travel, tours, and resort development may partner with local LME beneficiary groups to set up tour boat fleets. A fleet may be composed of ten or so trawler-type boats, recreational boats, converted ferries and yachts, plus marine sports equipment. Yachting groups in the USA and Europe may partner with the local groups as well. The ethanol engine producers may install E75 engines to the boats to reduce fuel costs by more than half. Low-priced tours should attract millions of tourists. The fleets may tour all coastal resorts throughout Southeast Asia. Such fleets should add more billions of dollars monthly to the Philippine employee mass.
12) Fifth LME industry: Forest resorts. LME-type joint ventures may lease thousand-hectare bald island areas in Southeast Asia and convert them into forest resorts with ‘flowery cliff’ camouflaged hotels, inns, vacation and retirement condos, commercial buildings and sports facilities. The camouflage makes the resort ‘disappear’ into the forest, thereby attracting millions of tourists who want both unspoiled nature reserves and the latest living comforts of a ‘hidden city’. The role of forest resorts in reducing global warming plus tourist dollars coming in should persuade Southeast Asian governments to agree to thousand-hectare land leases for each joint venture. Resort construction and services at such scale should add more billions of dollars monthly to the Philippine employee mass.
PART 3 of 6: FARMS FOR SLUMS PROGRAM
These factors raise group retailing profits to 30-40% for crops, higher for groups who operate eateries, on year-round basis. All capital contributors may expect 10-20% dividends every quarter, higher at export stage. NGOs may consign their farms’ production to scores of slum families for retailing of low-priced rice, corn, fruits and vegetables, or retailing thru snack booths and eateries. Employee groups (co-op members) may similarly consign part of their farm harvests to retailing slum families who operate roving carts and food booths within the groups’ residential areas. High margins ensure good continuous incomes for said slum families. Workers in the coop paddocks, farm services teams, guard teams, and processing sections may come from the slums. The NGO may reward its donors with part of its farming income (coop dividends and 10-30% consignment profits), so donors may spread the word around and attract a lot more donations.
Out of these visions logically emanate our Farms for Slums objectives:
1) Sell all our friends, relatives and acquaintances to the Farms for Slums plan as previously described.
2) Form our relatives and friends into groups that establish one or several farms as above described. High earning group members and relatives of Filipinos working abroad are expected to contribute more. Employee members may contribute part of savings or acquire low interest salary loans from SSS, GSIS, credit unions, state banks or other sources.
3) Campaign vigorously to popularize our Farms for Slums plan among 30 million Filipino employees and micro-entrepreneurs, plus Filipino groups abroad. Each group member may contact his relatives and friends (down to Elementary School level) and sell them all to the Farms for Slums plan. Group contacts in mass media, the internet, associations and clubs are also a great help. Target: get the help of politicians (thru mass voting potential) for easy co-op access to state lending programs.
4) Campaign vigorously over the internet to get NGOs, charities and Filipino groups abroad into joining the Program and setting up their own 10-hectare farms. Local hard-up relatives or trusted contacts in the slums may be chosen as farm caretakers.
5) After proving our farms’ success, set up similar farms at double the area per group. Success may encourage group members who love farming to set up their own family farms. Ideal farm size for a family farm that assures permanent middle class income is twenty hectares, provided the farm is linked to a co-op that provides farm machines and facilities such as previously described.
6) The success of vanguard groups’ co-op farms should encourage a major portion of the Philippines’ over 30 million employees to set up copycat co-op farms. The happy result: all the country’s 18 million hectares of currently bald high-slope uplands planted to trees, thereby helping to reduce global warming. Low-slope farm areas planted to sorghum, corn, rice and vegetables can also absorb tons of atmospheric carbon. Continuous planting of row crops thru strip cropping and foliar fertilization (which prevents soil degradation) ensure year-round greenery which absorbs tons of carbon dioxide from the atmosphere per second.
7) Campaign vigorously among 30 million working masses and their families to pressure politicians (thru mass voting potential) into passing and promulgating a Loans for Mass Entrepreneurship Law. An LME law channels ten percent of taxes and state bonds (over P150 billion yearly) towards lending to joint ventures set up by thousand-employee groups and their foreign partners. The joint ventures must establish what shall become world-class companies selling planet-wide. Possible world-class industries arising from the LME law follow.
These factors raise group retailing profits to 30-40% for crops, higher for groups who operate eateries, on year-round basis. All capital contributors may expect 10-20% dividends every quarter, higher at export stage. NGOs may consign their farms’ production to scores of slum families for retailing of low-priced rice, corn, fruits and vegetables, or retailing thru snack booths and eateries. Employee groups (co-op members) may similarly consign part of their farm harvests to retailing slum families who operate roving carts and food booths within the groups’ residential areas. High margins ensure good continuous incomes for said slum families. Workers in the coop paddocks, farm services teams, guard teams, and processing sections may come from the slums. The NGO may reward its donors with part of its farming income (coop dividends and 10-30% consignment profits), so donors may spread the word around and attract a lot more donations.
Out of these visions logically emanate our Farms for Slums objectives:
1) Sell all our friends, relatives and acquaintances to the Farms for Slums plan as previously described.
2) Form our relatives and friends into groups that establish one or several farms as above described. High earning group members and relatives of Filipinos working abroad are expected to contribute more. Employee members may contribute part of savings or acquire low interest salary loans from SSS, GSIS, credit unions, state banks or other sources.
3) Campaign vigorously to popularize our Farms for Slums plan among 30 million Filipino employees and micro-entrepreneurs, plus Filipino groups abroad. Each group member may contact his relatives and friends (down to Elementary School level) and sell them all to the Farms for Slums plan. Group contacts in mass media, the internet, associations and clubs are also a great help. Target: get the help of politicians (thru mass voting potential) for easy co-op access to state lending programs.
4) Campaign vigorously over the internet to get NGOs, charities and Filipino groups abroad into joining the Program and setting up their own 10-hectare farms. Local hard-up relatives or trusted contacts in the slums may be chosen as farm caretakers.
5) After proving our farms’ success, set up similar farms at double the area per group. Success may encourage group members who love farming to set up their own family farms. Ideal farm size for a family farm that assures permanent middle class income is twenty hectares, provided the farm is linked to a co-op that provides farm machines and facilities such as previously described.
6) The success of vanguard groups’ co-op farms should encourage a major portion of the Philippines’ over 30 million employees to set up copycat co-op farms. The happy result: all the country’s 18 million hectares of currently bald high-slope uplands planted to trees, thereby helping to reduce global warming. Low-slope farm areas planted to sorghum, corn, rice and vegetables can also absorb tons of atmospheric carbon. Continuous planting of row crops thru strip cropping and foliar fertilization (which prevents soil degradation) ensure year-round greenery which absorbs tons of carbon dioxide from the atmosphere per second.
7) Campaign vigorously among 30 million working masses and their families to pressure politicians (thru mass voting potential) into passing and promulgating a Loans for Mass Entrepreneurship Law. An LME law channels ten percent of taxes and state bonds (over P150 billion yearly) towards lending to joint ventures set up by thousand-employee groups and their foreign partners. The joint ventures must establish what shall become world-class companies selling planet-wide. Possible world-class industries arising from the LME law follow.
PART 2 of 6: FARMS FOR SLUMS PROGRAM
(9) Each farm plants its five-hectare upland area into a random mix of bananas, hardwoods, softwoods, tapioca, Tricanthera and other high protein trees for livestock feed, cacao and cocoa, cashew, bamboo, rattan, anahaw, rambutan, macapuno coconut, longkan, jackfruit, star apple, lanzones, blackberries and forest berries, Indian mango, carabao mango, guyabano, avocado, ubi, fruit palms, chico, santol, guavas, mangosteen, macopa and other fruit trees. Randomly arranged trees of mixed species help control plant diseases and promise year-round harvests when the trees mature. Between the trees the farm installs honeybee colony boxes and mushroom shacks. Onto branches and trunks the farm grows orchids, bromeliads and other ornamental plants.
(10) After the first harvests of row crops, the group farm uses co-op loans and proceeds from sales of rice, corn and vegetables to buy the following starter livestock: (a) 1,000 range chicken pullets, (b) 500 duck pullets, (c) 2,000 quail layer pullets, (d) 20 mixed breed piglets, (e) 10 native breeder pigs (to be artificially inseminated), (f) 10 native goats (for artificial insemination), (g) 6 turkey pullets, (h) 10 sheep breeders, (i) if local governments have a cattle dispersal program, each farm gets one or two cattle or water buffaloes (for milking).
(11) The farms entrust half their livestock to co-op paddocks, feedlots and sheds to cut risks from robbery and as part of preventive medicine procedures. A veterinarian and an animal husbandry expert acts as consultants. A paddock manager and laborers manage the feedlots.
(12) The group farm uses its stock of rice grain wastes, ground corn and sorghum, salt, shellfish lime, plus harvested high protein tree leaves, vitamin mineral premix and sweet sorghum juice or syrup to formulate feeds for its livestock. The coop’s animal husbandry consultant advises on proper mixes. By using such home-grown ingredients, the farm brings down feed costs to a mere 20% of commercial feed prices. Since feeds comprise 80% of regular livestock farm costs, the group farm manages to earn large profit margins out of their livestock while using organic feeds (no chemical preservatives).
(13) As the group farms begin their livestock raising operations, the co-op sets up its processing facilities as follows: (a) Meat Processing Section to produce refrigerated cuts of chicken, pigs, sheep and goats, plus sausages, hams, smoked duck, pre-cooked meats for food ingredients, and flavored, ready to roast barbecues (pork and chicken), (b) Brown Sugar Section to mill part of farms’ sweet sorghum harvest and convert the juice into brown (muscovado) sugar and syrup.
(14) As the farms’ fruit trees mature, the coop sets up its Fruit Processing Section to produce anti-oxidant syrups (from forest berries), fruit juices, candied fruits, purees and fruit cocktail (canning contracted out), jams, berry wines, and regional sweets. Basic input is sweet sorghum syrup. The FP Section targets exportation of products to Hong Kong and Singapore where thousands of Filipina maids and cooks decide what meals to serve. Export products include flavored, ready to broil pork and chicken barbecues, hard boiled duck and quail eggs and pre-cooked meat cuts (ingredients for noodles and soups), pizza ingredients (mushrooms, sausages, cheese, chili), smoked duck and hams and processed dish ingredients contracted by Chinese restaurants.
(15) Groups of employees and their relatives (co-op members) who want to maximize their farm’s income sell their farms’ production on retail to scores of friends, co-workers, neighbors and local eateries. A major portion of harvests gets sold by cart retailers and food booth sellers from the slums. High profit margins are attained due to the following cost-cutting factors: (a) organic home-grown livestock feeds (80% savings); (b) use of foliar instead of basal fertilizer (60% savings) for all crops and trees; (c) use of organic pesticide out of local ingredients (40-60% savings); (d) rice hulls and corn cobs as crop dryer fuel (70% savings plus no grain losses from usual sun drying); (e) no marketing middlemen; (f) rice hull wastes as charcoal (70% profit); (g) milled sorghum stalks, corn and rice stover as fuel for brown sugar production (no fuel cost); (h) shared veterinary and agricultural experts’ fees (coop fees divided by 50 farms); (i) preventive medicine and expert care minimizing losses from livestock diseases; (j) low-cost food processing thru central co-op facilities; (k) upland rice species needing just 1/3 water compared to lowland rice, (l) low-cost water supply due to upland stream sourcing; (m) new breeds of range chicken as major livestock line don’t need expensive caging and feeding facilities. Mixed-breed chicken don’t easily fall prey to diseases. These help bring down farm costs; (n) Mixed breeds of pigs and goats are not prone to diseases either, and require mere inexpensive bamboo sheds for shelter, another cost-cutting factor; (o) The farm grows its own bamboos and woods, which means ‘free’ building materials for farm sheds and cottages, another cost-cutting feature; (p) home-grown (low-cost) sweet sorghum syrup as basic ingredient for fruit juices, health drinks, candied fruits and regional sweets lowers farmgate prices of such export items, hence maximizes profit margins.
(9) Each farm plants its five-hectare upland area into a random mix of bananas, hardwoods, softwoods, tapioca, Tricanthera and other high protein trees for livestock feed, cacao and cocoa, cashew, bamboo, rattan, anahaw, rambutan, macapuno coconut, longkan, jackfruit, star apple, lanzones, blackberries and forest berries, Indian mango, carabao mango, guyabano, avocado, ubi, fruit palms, chico, santol, guavas, mangosteen, macopa and other fruit trees. Randomly arranged trees of mixed species help control plant diseases and promise year-round harvests when the trees mature. Between the trees the farm installs honeybee colony boxes and mushroom shacks. Onto branches and trunks the farm grows orchids, bromeliads and other ornamental plants.
(10) After the first harvests of row crops, the group farm uses co-op loans and proceeds from sales of rice, corn and vegetables to buy the following starter livestock: (a) 1,000 range chicken pullets, (b) 500 duck pullets, (c) 2,000 quail layer pullets, (d) 20 mixed breed piglets, (e) 10 native breeder pigs (to be artificially inseminated), (f) 10 native goats (for artificial insemination), (g) 6 turkey pullets, (h) 10 sheep breeders, (i) if local governments have a cattle dispersal program, each farm gets one or two cattle or water buffaloes (for milking).
(11) The farms entrust half their livestock to co-op paddocks, feedlots and sheds to cut risks from robbery and as part of preventive medicine procedures. A veterinarian and an animal husbandry expert acts as consultants. A paddock manager and laborers manage the feedlots.
(12) The group farm uses its stock of rice grain wastes, ground corn and sorghum, salt, shellfish lime, plus harvested high protein tree leaves, vitamin mineral premix and sweet sorghum juice or syrup to formulate feeds for its livestock. The coop’s animal husbandry consultant advises on proper mixes. By using such home-grown ingredients, the farm brings down feed costs to a mere 20% of commercial feed prices. Since feeds comprise 80% of regular livestock farm costs, the group farm manages to earn large profit margins out of their livestock while using organic feeds (no chemical preservatives).
(13) As the group farms begin their livestock raising operations, the co-op sets up its processing facilities as follows: (a) Meat Processing Section to produce refrigerated cuts of chicken, pigs, sheep and goats, plus sausages, hams, smoked duck, pre-cooked meats for food ingredients, and flavored, ready to roast barbecues (pork and chicken), (b) Brown Sugar Section to mill part of farms’ sweet sorghum harvest and convert the juice into brown (muscovado) sugar and syrup.
(14) As the farms’ fruit trees mature, the coop sets up its Fruit Processing Section to produce anti-oxidant syrups (from forest berries), fruit juices, candied fruits, purees and fruit cocktail (canning contracted out), jams, berry wines, and regional sweets. Basic input is sweet sorghum syrup. The FP Section targets exportation of products to Hong Kong and Singapore where thousands of Filipina maids and cooks decide what meals to serve. Export products include flavored, ready to broil pork and chicken barbecues, hard boiled duck and quail eggs and pre-cooked meat cuts (ingredients for noodles and soups), pizza ingredients (mushrooms, sausages, cheese, chili), smoked duck and hams and processed dish ingredients contracted by Chinese restaurants.
(15) Groups of employees and their relatives (co-op members) who want to maximize their farm’s income sell their farms’ production on retail to scores of friends, co-workers, neighbors and local eateries. A major portion of harvests gets sold by cart retailers and food booth sellers from the slums. High profit margins are attained due to the following cost-cutting factors: (a) organic home-grown livestock feeds (80% savings); (b) use of foliar instead of basal fertilizer (60% savings) for all crops and trees; (c) use of organic pesticide out of local ingredients (40-60% savings); (d) rice hulls and corn cobs as crop dryer fuel (70% savings plus no grain losses from usual sun drying); (e) no marketing middlemen; (f) rice hull wastes as charcoal (70% profit); (g) milled sorghum stalks, corn and rice stover as fuel for brown sugar production (no fuel cost); (h) shared veterinary and agricultural experts’ fees (coop fees divided by 50 farms); (i) preventive medicine and expert care minimizing losses from livestock diseases; (j) low-cost food processing thru central co-op facilities; (k) upland rice species needing just 1/3 water compared to lowland rice, (l) low-cost water supply due to upland stream sourcing; (m) new breeds of range chicken as major livestock line don’t need expensive caging and feeding facilities. Mixed-breed chicken don’t easily fall prey to diseases. These help bring down farm costs; (n) Mixed breeds of pigs and goats are not prone to diseases either, and require mere inexpensive bamboo sheds for shelter, another cost-cutting factor; (o) The farm grows its own bamboos and woods, which means ‘free’ building materials for farm sheds and cottages, another cost-cutting feature; (p) home-grown (low-cost) sweet sorghum syrup as basic ingredient for fruit juices, health drinks, candied fruits and regional sweets lowers farmgate prices of such export items, hence maximizes profit margins.
PART 1 of 6: FARMS FOR SLUMS PROGRAM
Time for anti-poverty ACTION! Here are our first battlegrounds: Manila slums and Philippine provincial uplands. First let us form our vision:
(1) Families, clans, barkadas (close friends) as 50 groups of 10-50 members per group plan to form one cooperative to set up multi-crop, multi-livestock farms at ten hectares per group. Group members are employees, market stallholders, public transport drivers, overseas Filipinos’ relatives and micro-entrepreneurs. Relatives and friends as one group creates critical trust for quick capitalization of the farms. The group picks a caretaker family from among relatives or friends in need, or among trusted slum families.
(2) Group members contribute P1,000-P20,000 each to raise P100,000 capital for a ten-hectare farm. For local employees, savings and loans from the SSS, GSIS and credit unions help form capital contributions. The group’s elected Treasurer handles the money until target amount is reached.
(3) NGOs and charities set aside part of donations to finance their own ten-hectare farms, and then link up with coops described. An NGO or charity may ultimately set up and operate as many as 20 farms of ten hectares each in several provinces, always with coops. Said farms’ beneficiaries (caretaker families, coop workers and farm guards, crop retailers, food booth sellers) come from slum families that NGOs and charities currently help.
(4) Once the 50 groups raise their P5 million capital, they elect officers, register a coop, and pool their capital into one coop bank account. Pooled capital is necessary to acquire loans. Thereafter the coop hires agribusiness experts to conduct farm systems design and feasibility studies, and leases 500 hectares of uplands from state. The coop uses the lease and studies to get a P5 million state loan, payable 20 years. The loan finances coop purchase of farm machines and processing equipment as follows: hand tractors, rice harvester, crop dryer fueled by rice hulls and corn cobs, mini rice and corn mill, corn shellers, irrigation equipment, brush cutters, rice hull charcoal-making equipment, brown sugar production equipment, and facilities for processing of meats, fruit juices and sweets. The equipment are purchased in stages based on production and marketing needs.
(5) The coop provides water supply services by damming upland streams and installing underground PVC pipes from the dams and towards each farm. Water meters monitor water use. All dams, watersheds and feeder streams get heavily reforested to make sure waters flow year-round to the farms.
(6) To each group farm, the coop lends production facilities and farming tools as follows: bamboo cottage with bamboo beds and furniture, gas lanterns and kitchen utensils, backpack sprayer, shovel, pick, axe, water hose and spray head set, machete, hoe, trowel, steel rod digger, hole digger, hammer, saw, and other farm tools. The coop also provides the caretaker family with four months’ supply of rice, groceries, kerosene and cash allowance. All are payable to the coop within one year.
(7) The coop lends to each group farm the following farm services: brush cutting, plowing and rotavator cultivation, team labor for planting crops and trees, weeding, harvest, drying, and milling of rice, corn and sorghum. Loans are payable after sale of harvest. In this manner, each ten-hectare farm ‘acquires’ cost-cutting farm machines, irrigation equipment, and team labor without the financier group investing additional millions of pesos. Before the first harvests and thereafter, the coop provides teams of police-deputized guards with motorbikes and dogs for service all over the 500-hectare combined farms.
(8) The coop’s upland leases are low slope and high slope areas. To make sure all group farms produce a mix of row crops and forest/fruit trees, the coop splits each farm into 5 hectares of low slope and 5 hectares of high slope. The separate plots may be in different locations. The low slope area gets planted to upland rice (2 hectares) and one hectare each of corn, sorghum and vegetables/fruits (melons, papaya, pineapple, cauliflower, cabbage, beans, peanuts, potatoes, etc.) based on local climatic and soil conditions. Contour cultivation, strip cropping and mulching preserves and enriches the topsoil.
Time for anti-poverty ACTION! Here are our first battlegrounds: Manila slums and Philippine provincial uplands. First let us form our vision:
(1) Families, clans, barkadas (close friends) as 50 groups of 10-50 members per group plan to form one cooperative to set up multi-crop, multi-livestock farms at ten hectares per group. Group members are employees, market stallholders, public transport drivers, overseas Filipinos’ relatives and micro-entrepreneurs. Relatives and friends as one group creates critical trust for quick capitalization of the farms. The group picks a caretaker family from among relatives or friends in need, or among trusted slum families.
(2) Group members contribute P1,000-P20,000 each to raise P100,000 capital for a ten-hectare farm. For local employees, savings and loans from the SSS, GSIS and credit unions help form capital contributions. The group’s elected Treasurer handles the money until target amount is reached.
(3) NGOs and charities set aside part of donations to finance their own ten-hectare farms, and then link up with coops described. An NGO or charity may ultimately set up and operate as many as 20 farms of ten hectares each in several provinces, always with coops. Said farms’ beneficiaries (caretaker families, coop workers and farm guards, crop retailers, food booth sellers) come from slum families that NGOs and charities currently help.
(4) Once the 50 groups raise their P5 million capital, they elect officers, register a coop, and pool their capital into one coop bank account. Pooled capital is necessary to acquire loans. Thereafter the coop hires agribusiness experts to conduct farm systems design and feasibility studies, and leases 500 hectares of uplands from state. The coop uses the lease and studies to get a P5 million state loan, payable 20 years. The loan finances coop purchase of farm machines and processing equipment as follows: hand tractors, rice harvester, crop dryer fueled by rice hulls and corn cobs, mini rice and corn mill, corn shellers, irrigation equipment, brush cutters, rice hull charcoal-making equipment, brown sugar production equipment, and facilities for processing of meats, fruit juices and sweets. The equipment are purchased in stages based on production and marketing needs.
(5) The coop provides water supply services by damming upland streams and installing underground PVC pipes from the dams and towards each farm. Water meters monitor water use. All dams, watersheds and feeder streams get heavily reforested to make sure waters flow year-round to the farms.
(6) To each group farm, the coop lends production facilities and farming tools as follows: bamboo cottage with bamboo beds and furniture, gas lanterns and kitchen utensils, backpack sprayer, shovel, pick, axe, water hose and spray head set, machete, hoe, trowel, steel rod digger, hole digger, hammer, saw, and other farm tools. The coop also provides the caretaker family with four months’ supply of rice, groceries, kerosene and cash allowance. All are payable to the coop within one year.
(7) The coop lends to each group farm the following farm services: brush cutting, plowing and rotavator cultivation, team labor for planting crops and trees, weeding, harvest, drying, and milling of rice, corn and sorghum. Loans are payable after sale of harvest. In this manner, each ten-hectare farm ‘acquires’ cost-cutting farm machines, irrigation equipment, and team labor without the financier group investing additional millions of pesos. Before the first harvests and thereafter, the coop provides teams of police-deputized guards with motorbikes and dogs for service all over the 500-hectare combined farms.
(8) The coop’s upland leases are low slope and high slope areas. To make sure all group farms produce a mix of row crops and forest/fruit trees, the coop splits each farm into 5 hectares of low slope and 5 hectares of high slope. The separate plots may be in different locations. The low slope area gets planted to upland rice (2 hectares) and one hectare each of corn, sorghum and vegetables/fruits (melons, papaya, pineapple, cauliflower, cabbage, beans, peanuts, potatoes, etc.) based on local climatic and soil conditions. Contour cultivation, strip cropping and mulching preserves and enriches the topsoil.
Sunday, November 22, 2009
MGA PUWEDENG ISUNOD NA MGA PROYEKTO NG GRUPO MO (Konklusyon):
Makikita sa mga posibleng industriyang ito na kayang-kaya ng mga Pinoy na tapusin ang malawakang kahirapan sa Pilipinas. Iyan ay kung matututo ang masang empleyado, manager at entreprenor na bumuo ng mga higanteng grupo na ang target ay pagnenegosyo nang pang-mundo at pandaang-taon. Kapag ang target ay matagalang negosyong pang-mundo, mawawala ang ‘kulturang alimango’ ng mga Pinoy kung saan naghihilahan sila pababa dahil kakaunti ang puwesto sa taas. Kapag pawang pang-mundo ang mga lokal na negosyo, walang katapusang trabahong pang superbisor, manager, lab researcher, consultant, propesyonal, espesyalista at iba pang may mataas na suweldong puwesto ang malilikha sa higit isandaang bansa para sa mga Pinoy. Hindi na kailangang magsikuhan ang mga Pinoy para sa iilang puwesto.
Mababawasan din ang sobra at sabog na direksyong pulitika kapag malaki ang kita ng masa sa pang-mundong negosyo pagka’t kaunti na lang ang magsisiksikan sa puwestong gobyerno. Maeengganyo ang masang Pinoy na maging direktang gobyerno sa tulong ng internet upang matapos na ang korapsyong tila walang solusyon sa Pilipinas. Isasabatas ng ‘gobyerno ng masa’ ang probisyong ilang daan o ilang libong pinuno ng malalaking grupong propesyonal ang mag-aaprub ng milyon o bilyong kuntratang-gobyerno. Kapag daan-daang ekspertong pawang may mataas na suweldo sa pribadong kumpanya ang pipirma para sa gobyerno, walang suhulang mangyayari.
Sa kasalukuyan, ang lahat ng kaunlarang ito ay mag-uumpisa kung gagawa ng paraan ang masa upang ipatupad ang isang Batas Pautang sa Masang Entreprenor. Ang batas na ito ay pupwersa sa gobyerno na ipautang ang 10% ng buwis at utang-gobyerno (higit P140 bilyon taun-taon) sa mga pang-mundong joint venture companies na itatayo ng malalaking grupong Pinoy. Ang batas na ito ay magkakalat sa mga Pinoy sa buong mundo hindi bilang mga tagapagsilbing mababa ang suweldo kundi bilang mga superbisor, manager, entreprenor, inhinyero, arkitekto, imbentor at espesyalista ng mga pang-mundong kumpanya.
Pinatunayan ng mauunlad na bansa na ang paglikha ng trilyong dolyar na taunang yaman ay nagsisimula sa pang-mundo at pandaang-taong mga negosyo. Samakatuwid, ang solusyon sa matinding kahirapan sa Pilipinas ay hindi ang paglipat ng yaman mula sa mayroon patungo sa wala kundi ang pagnenegosyo ng masa sa paraang pang-mundo at pandaang-taon. Sa estratehiyang ito, kritikal ang pamumuno ng masang empleyado, manager at maliliit na entreprenor bilang malalaking grupo.
SIMULAN NA! Nasa pagkilos ng grupo mo ang kaunlaran ng bansa!
Makikita sa mga posibleng industriyang ito na kayang-kaya ng mga Pinoy na tapusin ang malawakang kahirapan sa Pilipinas. Iyan ay kung matututo ang masang empleyado, manager at entreprenor na bumuo ng mga higanteng grupo na ang target ay pagnenegosyo nang pang-mundo at pandaang-taon. Kapag ang target ay matagalang negosyong pang-mundo, mawawala ang ‘kulturang alimango’ ng mga Pinoy kung saan naghihilahan sila pababa dahil kakaunti ang puwesto sa taas. Kapag pawang pang-mundo ang mga lokal na negosyo, walang katapusang trabahong pang superbisor, manager, lab researcher, consultant, propesyonal, espesyalista at iba pang may mataas na suweldong puwesto ang malilikha sa higit isandaang bansa para sa mga Pinoy. Hindi na kailangang magsikuhan ang mga Pinoy para sa iilang puwesto.
Mababawasan din ang sobra at sabog na direksyong pulitika kapag malaki ang kita ng masa sa pang-mundong negosyo pagka’t kaunti na lang ang magsisiksikan sa puwestong gobyerno. Maeengganyo ang masang Pinoy na maging direktang gobyerno sa tulong ng internet upang matapos na ang korapsyong tila walang solusyon sa Pilipinas. Isasabatas ng ‘gobyerno ng masa’ ang probisyong ilang daan o ilang libong pinuno ng malalaking grupong propesyonal ang mag-aaprub ng milyon o bilyong kuntratang-gobyerno. Kapag daan-daang ekspertong pawang may mataas na suweldo sa pribadong kumpanya ang pipirma para sa gobyerno, walang suhulang mangyayari.
Sa kasalukuyan, ang lahat ng kaunlarang ito ay mag-uumpisa kung gagawa ng paraan ang masa upang ipatupad ang isang Batas Pautang sa Masang Entreprenor. Ang batas na ito ay pupwersa sa gobyerno na ipautang ang 10% ng buwis at utang-gobyerno (higit P140 bilyon taun-taon) sa mga pang-mundong joint venture companies na itatayo ng malalaking grupong Pinoy. Ang batas na ito ay magkakalat sa mga Pinoy sa buong mundo hindi bilang mga tagapagsilbing mababa ang suweldo kundi bilang mga superbisor, manager, entreprenor, inhinyero, arkitekto, imbentor at espesyalista ng mga pang-mundong kumpanya.
Pinatunayan ng mauunlad na bansa na ang paglikha ng trilyong dolyar na taunang yaman ay nagsisimula sa pang-mundo at pandaang-taong mga negosyo. Samakatuwid, ang solusyon sa matinding kahirapan sa Pilipinas ay hindi ang paglipat ng yaman mula sa mayroon patungo sa wala kundi ang pagnenegosyo ng masa sa paraang pang-mundo at pandaang-taon. Sa estratehiyang ito, kritikal ang pamumuno ng masang empleyado, manager at maliliit na entreprenor bilang malalaking grupo.
SIMULAN NA! Nasa pagkilos ng grupo mo ang kaunlaran ng bansa!
MGA PUWEDENG ISUNOD NA MGA PROYEKTO NG GRUPO MO (Karugtong):
Narito ang ilang posibilidad para sa ating kilusan ng ‘masang entreprenor’:
(1) Ethanol distilleries: $10 milyon ang project cost ng isang distillery, at kailangan nito ng 5,000 ektarya o higit pang tanim ng sweet sorghum para sa 40,000 litrong arawang produksyon. Kalahati ng kapital ay maaring manggaling sa banyaga at puwedeng umutang ng makinaryang katumbas sa total na kapital. Ang tubo sa ethanol distillery ayon sa experyensya ng Brazil ay nakagugulat na 80% ng benta. Sa 40,000 litro kada araw, at P20 presyo kada litro, maaring tumubo ang destileriya ng higit P600,000 araw-araw. Kapag kinapos na sa lupang tatamnan ng sweet sorghum sa Pilipinas, maaring mag-expand ang mga destileriya sa buong Southeast Asia. Bilyones dolyares buwanan ang iaakyat ng ganito kalaking industriya sa masang Pinoy.
(2) Tour boat fleets: Kikita ng bilyones dolyares ang tour boat fleets kung 75% ethanol (25% gasoline) ang gagawing fuel ng mga makina ng mga lantsa. Maaring kapartner ng mga grupong Pinoy ang US boating groups upang magtayo ng tour boat and yacht fleets na iikot sa mga resort ng Southeast Asia. Ang ethanol engines ay ginagawa na sa Brazil, Europe at Japan. Puwedeng gawin ang mga ito ng isang Pinoy joint venture company. Hahakot ng turista, kapital, teknolohiya at pautang ang mga Amerikano na kapartner ng Pinoy groups. Ang higit 10 milyon Pinoys abroad ay dapat sumali dahil hahatak sila ng milyong kaibigang bakasyonista. Sa target na 20 milyon turista at ilang libong tour boat fleets (10-20 lantsa at yate kada fleet) na umiikot sa Southeast Asia, bilyones dolyares ang kikitain ng masang Pinoy taun-taon mula sa higanteng industriyang ito. Lalong bubuhos ang yaman sa masang Pinoy kung magtayo pa ng island resorts sa buong Coastal Asia ang joint ventures.
(3) Marine aquacultures: Aarkila ang joint venture company ng ilang libong kababawang dagat at pupunuin ito ng artificial reefs upang dumami ang mga isda at lamang dagat. Sa higit 200 milyon ektarya ng kababawang dagat ng Pilipinas, kikita ng bilyones dolyares ang joint ventures buwan-buwan mula sa export ng mga isdang bahura, alimango, alimasag, pusit, tuna, lobster, seaweeds, kabibe, perlas atbp.
(4) Mga pagawaan ng piyesa: Ang Pilipinas ay may higit 200 milyon tonelada ng reserbang nickel at chromite. Kaunti lang ng mga metal na ito ang ihalo sa imported carbon steel ay lilikha na ng napakamahal na stainless steel and alloy steels na panggawa ng libo-libong uri ng piyesa ng makinarya at konstruksyon. Meron ding 2 bilyon toneladang copper o tanso ang Pilipinas. Ang tanso ay ginagawang wire na pangunahing sangkap sa electric motors at transformers na nagpapatakbo ng makinarya ng mga pabrika, mga escalator, elevator at household appliances. Ang teknolohiya sa mga ito ay standard o pangkaraniwan na. Walang gagawin ang mga lokal na grupo kundi makisosyo sa mga banyagang kumpanya para makautang ng buo-buong planta mula sa mga industrialisadong bansa. Ang mga industriyang ito ay mag-aakyat din ng bilyones dolyares sa masang Pilipino buwan-buwan. Unang market ang nabanggit nang mga lokal na industriya. Ikalawa ang export.
(5) Libo-libo pang industriyang maiisip mo at ng higit 10 milyon Pinoys abroad.
(Itutuloy…)
Narito ang ilang posibilidad para sa ating kilusan ng ‘masang entreprenor’:
(1) Ethanol distilleries: $10 milyon ang project cost ng isang distillery, at kailangan nito ng 5,000 ektarya o higit pang tanim ng sweet sorghum para sa 40,000 litrong arawang produksyon. Kalahati ng kapital ay maaring manggaling sa banyaga at puwedeng umutang ng makinaryang katumbas sa total na kapital. Ang tubo sa ethanol distillery ayon sa experyensya ng Brazil ay nakagugulat na 80% ng benta. Sa 40,000 litro kada araw, at P20 presyo kada litro, maaring tumubo ang destileriya ng higit P600,000 araw-araw. Kapag kinapos na sa lupang tatamnan ng sweet sorghum sa Pilipinas, maaring mag-expand ang mga destileriya sa buong Southeast Asia. Bilyones dolyares buwanan ang iaakyat ng ganito kalaking industriya sa masang Pinoy.
(2) Tour boat fleets: Kikita ng bilyones dolyares ang tour boat fleets kung 75% ethanol (25% gasoline) ang gagawing fuel ng mga makina ng mga lantsa. Maaring kapartner ng mga grupong Pinoy ang US boating groups upang magtayo ng tour boat and yacht fleets na iikot sa mga resort ng Southeast Asia. Ang ethanol engines ay ginagawa na sa Brazil, Europe at Japan. Puwedeng gawin ang mga ito ng isang Pinoy joint venture company. Hahakot ng turista, kapital, teknolohiya at pautang ang mga Amerikano na kapartner ng Pinoy groups. Ang higit 10 milyon Pinoys abroad ay dapat sumali dahil hahatak sila ng milyong kaibigang bakasyonista. Sa target na 20 milyon turista at ilang libong tour boat fleets (10-20 lantsa at yate kada fleet) na umiikot sa Southeast Asia, bilyones dolyares ang kikitain ng masang Pinoy taun-taon mula sa higanteng industriyang ito. Lalong bubuhos ang yaman sa masang Pinoy kung magtayo pa ng island resorts sa buong Coastal Asia ang joint ventures.
(3) Marine aquacultures: Aarkila ang joint venture company ng ilang libong kababawang dagat at pupunuin ito ng artificial reefs upang dumami ang mga isda at lamang dagat. Sa higit 200 milyon ektarya ng kababawang dagat ng Pilipinas, kikita ng bilyones dolyares ang joint ventures buwan-buwan mula sa export ng mga isdang bahura, alimango, alimasag, pusit, tuna, lobster, seaweeds, kabibe, perlas atbp.
(4) Mga pagawaan ng piyesa: Ang Pilipinas ay may higit 200 milyon tonelada ng reserbang nickel at chromite. Kaunti lang ng mga metal na ito ang ihalo sa imported carbon steel ay lilikha na ng napakamahal na stainless steel and alloy steels na panggawa ng libo-libong uri ng piyesa ng makinarya at konstruksyon. Meron ding 2 bilyon toneladang copper o tanso ang Pilipinas. Ang tanso ay ginagawang wire na pangunahing sangkap sa electric motors at transformers na nagpapatakbo ng makinarya ng mga pabrika, mga escalator, elevator at household appliances. Ang teknolohiya sa mga ito ay standard o pangkaraniwan na. Walang gagawin ang mga lokal na grupo kundi makisosyo sa mga banyagang kumpanya para makautang ng buo-buong planta mula sa mga industrialisadong bansa. Ang mga industriyang ito ay mag-aakyat din ng bilyones dolyares sa masang Pilipino buwan-buwan. Unang market ang nabanggit nang mga lokal na industriya. Ikalawa ang export.
(5) Libo-libo pang industriyang maiisip mo at ng higit 10 milyon Pinoys abroad.
(Itutuloy…)
MGA PUWEDENG ISUNOD NA MGA PROYEKTO NG GRUPO MO
Sa paglipas ng mga taon, ang daan-libo o milyong kita ng bawa’t grupo mula sa ko-op ay mag-eengganyo sa masang Pilipino at maging mga Pinoy abroad na magtayo ng higit pang malalaking negosyong pang-mundo. Dahil milyones dolyares ang kakailanganing kapital sa pang-mundong negosyo, gagawa ng paraan ang ating kilusan ng masang negosyante upang magpatupad ng batas at programang gobyerno na magpapautang sa mga grupong masa na nagtatayo ng pang-mundong kumpanya. Upang pumasok ang bilyones dolyares na kapital ng mga banyaga sa Pilipinas, dapat isosyo ng mga grupong Pinoy ang mga banyagang kumpanya sa naturang mga negosyo. Ang kundisyon: gamitin ng mga kasosyong banyaga ang kanilang mga koneksyon upang makautang ng makinarya o salapi ang sosyohan. Sa ganitong paraan, dodoble ang investment ng mga banyaga (kapital at pautang) na papasok sa ating bansa. Ang ganitong uri ng joint venture (sosyohang kumpanya) ay ginagawa na ng malalaking negosyante ng mundo buhat pa noong 1800s. Umabot din ng ilang libo ang pinausong joint ventures ng mga kumpanyang Hapon at mayayamang pamilya sa Pilipinas noong panahong Marcos (1960s-80s). Ang pinakahuling sumunod sa uso ay ang China kung saan higit 200,000 joint ventures ang lumikha ng 400 million middle class mula sa dating naghihirap na Coastal Chinese bandang 1990s. Ang nakisosyo sa China ay hindi mga elitista (wala noon sa China) kundi mga kumpanyang pag-aari ng estado. Ngayon ay ibinebenta na sa mga empleyadong Tsino ang mga sosyo sa joint ventures kaya mabilis na lumalaki ang middle class ng China. Karaniwan sa mundo, mga mayayamang grupong entreprenor na lokal at banyaga ang nagsososyohan. Kung nagagawa ito ng mayayamang entreprenor, walang dahilan upang di rin ito magawa ng masang empleyado at maliliit na Pinoy entrepreneurs. Karamihan sa malalaking negosyong Pinoy ay joint ventures (franchises, turnkey, licensees, capital sharing) kung saan ang operasyon ng naturang mga kumpanya ay pamilyar na sa mga empleyadong lokal. Narito ang ilang posibilidad para sa ating kilusan ng ‘masang entreprenor’ tungo sa direksyong ito: (Itutuloy...)
Sa paglipas ng mga taon, ang daan-libo o milyong kita ng bawa’t grupo mula sa ko-op ay mag-eengganyo sa masang Pilipino at maging mga Pinoy abroad na magtayo ng higit pang malalaking negosyong pang-mundo. Dahil milyones dolyares ang kakailanganing kapital sa pang-mundong negosyo, gagawa ng paraan ang ating kilusan ng masang negosyante upang magpatupad ng batas at programang gobyerno na magpapautang sa mga grupong masa na nagtatayo ng pang-mundong kumpanya. Upang pumasok ang bilyones dolyares na kapital ng mga banyaga sa Pilipinas, dapat isosyo ng mga grupong Pinoy ang mga banyagang kumpanya sa naturang mga negosyo. Ang kundisyon: gamitin ng mga kasosyong banyaga ang kanilang mga koneksyon upang makautang ng makinarya o salapi ang sosyohan. Sa ganitong paraan, dodoble ang investment ng mga banyaga (kapital at pautang) na papasok sa ating bansa. Ang ganitong uri ng joint venture (sosyohang kumpanya) ay ginagawa na ng malalaking negosyante ng mundo buhat pa noong 1800s. Umabot din ng ilang libo ang pinausong joint ventures ng mga kumpanyang Hapon at mayayamang pamilya sa Pilipinas noong panahong Marcos (1960s-80s). Ang pinakahuling sumunod sa uso ay ang China kung saan higit 200,000 joint ventures ang lumikha ng 400 million middle class mula sa dating naghihirap na Coastal Chinese bandang 1990s. Ang nakisosyo sa China ay hindi mga elitista (wala noon sa China) kundi mga kumpanyang pag-aari ng estado. Ngayon ay ibinebenta na sa mga empleyadong Tsino ang mga sosyo sa joint ventures kaya mabilis na lumalaki ang middle class ng China. Karaniwan sa mundo, mga mayayamang grupong entreprenor na lokal at banyaga ang nagsososyohan. Kung nagagawa ito ng mayayamang entreprenor, walang dahilan upang di rin ito magawa ng masang empleyado at maliliit na Pinoy entrepreneurs. Karamihan sa malalaking negosyong Pinoy ay joint ventures (franchises, turnkey, licensees, capital sharing) kung saan ang operasyon ng naturang mga kumpanya ay pamilyar na sa mga empleyadong lokal. Narito ang ilang posibilidad para sa ating kilusan ng ‘masang entreprenor’ tungo sa direksyong ito: (Itutuloy...)
DAGDAG PANG KITA: DIBIDENDO MULA SA KO-OP
Bakit may dibidendo mula sa ko-op? Ang ko-op ay unti-unting magtatayo ng sumusunod na Production Sections:
(1) Meat Processing Section: Ito’y gagawa ng frozen meat cuts, German and Chinese sausages, local langgonisa, hamon, bacon, Peking duck, kikiam, meat balls, cooked, flavored and frozen meat cuts (panghalo sa instant ulam, pancit, arroz caldo at mami), etc. Ang singil sa grupong bukid na magpagawa ay ayon sa labor, depreciation, capital build-up, contingencies, at 100% mark-up. Tatanggap ang MP Section ng kuntrata sa iba pang bukid na labas sa ko-op. Sa expansion stage pagkaraan ng ilang taon, mag-eexport ang ko-op ng frozen meat cuts and flavored meats para sa chicken inasal at mga ulam, noodle ingredients, pork barbecue, kikiam, ham, bacon, Peking duck, sausages, boiled duck and quail eggs, potato chips and cubes, mga saging, mga prutas, juices and purees (pang shake), etc. sa Hong Kong, Singapore, Malaysia, at Middle East kung saan libo-libo ang Pinay maids. Dapat kunin ng ko-op ang tulong ng libo-libong Pinay maids na nagluluto para sa mayayamang pamilya sa naturang mga bansa. Magbubukas ng outlets ang mga ko-op sa naturang mga bansa kung saan bibili ang maids ng pang-ulam. Kailangang maisama sa mga ko-op ang mga kapamilya ng maids upang maengganyo ang maids na laging bumili sa outlets ng mga ko-op. Kikita rin ng malaki mula sa mga ko-op ang nasabing mga pamilya na karamiha’y hirap sa buhay.
(2) Charcoal Production Section: Sa tulong ng Post Harvest technology ng Dept. of Agriculture, gagawa ng uling ang CP Section mula sa patapong ipa ng palay at gawgaw (tanim ng mga bukid ang kamoteng kahoy) bilang ‘binder’. Ibebenta ang uling sa mga grupong may karihan bilang pampalambot ng karne, pangkulo ng sabaw o panluto ng ulam. Malaki ang matitipid ng mga karihan dahil sobrang mahal ang LPG samantalang sobrang baba ang presyo ng uling mula sa patapong ipa at maging patapon ding tangkay ng sorghum, mais at palay.
(3) Brown Sugar Section: Ito’y gigiling ng mga tangkay ng sweet sorghum at lulutuin ang katas at ipoproseso upang maging muscovado sugar. Ibebenta ng mga grupo ang asukal sa mga kapitbahay, kaibigan at meryendahan (para sa turon at matatamis) sa mababang halaga pero may tubo ang nagbenta.
(4) Processed Fruits Section: Expansion project ng ko-op ang PF Section. Gagawa ng health drinks, jams, pastries, fruit cocktail, tropical fruit wines at purees (pang-shake) ang planta ng ko-op. Ang dagdag na pampatamis (preservative) ay galing sa sorghum syrup ng Brown Sugar Section. Napakataas ng presyo ng processed fruits at mga alak sa lokal at export markets kaya kikita ng milyones dolyares ang ko-op mula sa PF Section.
(5) Candied Fruits and Pastries Section: Gagamit ang ko-op ng dehydrator at teknolohiya mula sa Bureau of Plant Industry upang gumawa ng candied langka, santol, kamias, sampalok, balimbing, rambutan, pinya, banana chips with honey, mango bits, dried mangoes, etc. Gagawa din ang ko-op ng pastries ayon sa recipe ng mga tradisyonal na matatamis sa bawa’t probinsya. Ang aning cacao at cocoa ng mga bukid ay magiging bahagi ng chocolate coated pastries. Sa tulong ng class na packaging, bebenta ang mga ito sa export, umpisa sa Filipino food shops na ikinalat ng mga Pinoy sa buong mundo. Milyones dolyares din ang kikitain ng ko-op mula sa CFP Section.
(6) Dairy Section: Bibilhin ng ko-op ang gatas mula sa mga bukid at gagawin itong fruity ice cream at keso. Ang keso ay ingredient ng sweets and pastries na pang-export ng ko-op. Ang ice-cream na sagana sa prutas ay sa pamilihang lokal.
Ang milyones dolyares na kikitain ng koop taunan mula sa naturang Processing Sections ay panggagalingan ng dibidendong ibabahagi ng ko-op sa mga miyembro nito. Maaring bigyan ng ko-op ng 10-20% dibidendo sa kapital ng bawa’t miyembro kada apat o anim na buwan. Kalakhang tubo ay dapat pagulungin ng ko-op para palakihin pa ang Processing Sections.
Bakit may dibidendo mula sa ko-op? Ang ko-op ay unti-unting magtatayo ng sumusunod na Production Sections:
(1) Meat Processing Section: Ito’y gagawa ng frozen meat cuts, German and Chinese sausages, local langgonisa, hamon, bacon, Peking duck, kikiam, meat balls, cooked, flavored and frozen meat cuts (panghalo sa instant ulam, pancit, arroz caldo at mami), etc. Ang singil sa grupong bukid na magpagawa ay ayon sa labor, depreciation, capital build-up, contingencies, at 100% mark-up. Tatanggap ang MP Section ng kuntrata sa iba pang bukid na labas sa ko-op. Sa expansion stage pagkaraan ng ilang taon, mag-eexport ang ko-op ng frozen meat cuts and flavored meats para sa chicken inasal at mga ulam, noodle ingredients, pork barbecue, kikiam, ham, bacon, Peking duck, sausages, boiled duck and quail eggs, potato chips and cubes, mga saging, mga prutas, juices and purees (pang shake), etc. sa Hong Kong, Singapore, Malaysia, at Middle East kung saan libo-libo ang Pinay maids. Dapat kunin ng ko-op ang tulong ng libo-libong Pinay maids na nagluluto para sa mayayamang pamilya sa naturang mga bansa. Magbubukas ng outlets ang mga ko-op sa naturang mga bansa kung saan bibili ang maids ng pang-ulam. Kailangang maisama sa mga ko-op ang mga kapamilya ng maids upang maengganyo ang maids na laging bumili sa outlets ng mga ko-op. Kikita rin ng malaki mula sa mga ko-op ang nasabing mga pamilya na karamiha’y hirap sa buhay.
(2) Charcoal Production Section: Sa tulong ng Post Harvest technology ng Dept. of Agriculture, gagawa ng uling ang CP Section mula sa patapong ipa ng palay at gawgaw (tanim ng mga bukid ang kamoteng kahoy) bilang ‘binder’. Ibebenta ang uling sa mga grupong may karihan bilang pampalambot ng karne, pangkulo ng sabaw o panluto ng ulam. Malaki ang matitipid ng mga karihan dahil sobrang mahal ang LPG samantalang sobrang baba ang presyo ng uling mula sa patapong ipa at maging patapon ding tangkay ng sorghum, mais at palay.
(3) Brown Sugar Section: Ito’y gigiling ng mga tangkay ng sweet sorghum at lulutuin ang katas at ipoproseso upang maging muscovado sugar. Ibebenta ng mga grupo ang asukal sa mga kapitbahay, kaibigan at meryendahan (para sa turon at matatamis) sa mababang halaga pero may tubo ang nagbenta.
(4) Processed Fruits Section: Expansion project ng ko-op ang PF Section. Gagawa ng health drinks, jams, pastries, fruit cocktail, tropical fruit wines at purees (pang-shake) ang planta ng ko-op. Ang dagdag na pampatamis (preservative) ay galing sa sorghum syrup ng Brown Sugar Section. Napakataas ng presyo ng processed fruits at mga alak sa lokal at export markets kaya kikita ng milyones dolyares ang ko-op mula sa PF Section.
(5) Candied Fruits and Pastries Section: Gagamit ang ko-op ng dehydrator at teknolohiya mula sa Bureau of Plant Industry upang gumawa ng candied langka, santol, kamias, sampalok, balimbing, rambutan, pinya, banana chips with honey, mango bits, dried mangoes, etc. Gagawa din ang ko-op ng pastries ayon sa recipe ng mga tradisyonal na matatamis sa bawa’t probinsya. Ang aning cacao at cocoa ng mga bukid ay magiging bahagi ng chocolate coated pastries. Sa tulong ng class na packaging, bebenta ang mga ito sa export, umpisa sa Filipino food shops na ikinalat ng mga Pinoy sa buong mundo. Milyones dolyares din ang kikitain ng ko-op mula sa CFP Section.
(6) Dairy Section: Bibilhin ng ko-op ang gatas mula sa mga bukid at gagawin itong fruity ice cream at keso. Ang keso ay ingredient ng sweets and pastries na pang-export ng ko-op. Ang ice-cream na sagana sa prutas ay sa pamilihang lokal.
Ang milyones dolyares na kikitain ng koop taunan mula sa naturang Processing Sections ay panggagalingan ng dibidendong ibabahagi ng ko-op sa mga miyembro nito. Maaring bigyan ng ko-op ng 10-20% dibidendo sa kapital ng bawa’t miyembro kada apat o anim na buwan. Kalakhang tubo ay dapat pagulungin ng ko-op para palakihin pa ang Processing Sections.
MGA DAGDAG NA KITA NG GRUPO MO
Narito ang puwede pang pagkakitaan ng grupo mo matapos ang ilang tag-ani:
(1) Mula sa tubo ng bukid ay puwedeng magtayo ng karihan ang iyong grupo dahil maraming murang ingredients mula sa mga bukid. Ang specialties ng karihan: tapsilog, longsilog, barbecue, pancit, arroz caldo, sopas, kaldereta, mechado, morcon, lechon, mga gulay, mga minatamis, turon, prutas atbp. Dahil direkta mula sa bukid ang ingredients, magiging 300%-400% ang tubo ng karihan ng grupo kahit mababa ng kaunti ang presyo ng nasabing karihan kumpara sa iba.
(2) Mula sa iba pang tubo ng bukid ay puwedeng magtayo ng tiyangge sa probinsya ang iyong grupo, kasama ang iba pang grupo ng ko-op. Lahat ng uri ng consumer items na kayang bilhin ng mga taga-probinsya ay puwedeng ibenta sa mga bayan o siyudad na malapit sa mga bukid ng ko-op. Malaki din ang tubo sa tiyangge dahil kaunti ang kompetisyon sa probinsya, at lalo kung bibili nang bultuhan ang mga tiyangge sa mga supplier.
Dahil walang middleman ang iyong bukid, karihan at tiyangge, maaring kumita ang iyong grupo at katiwalang pamilya ng daan-daang libo kada tag-ani o tuwing apat na buwan, lalo kung nagbubunga na ang mga punong prutas ng bukid.
Narito ang puwede pang pagkakitaan ng grupo mo matapos ang ilang tag-ani:
(1) Mula sa tubo ng bukid ay puwedeng magtayo ng karihan ang iyong grupo dahil maraming murang ingredients mula sa mga bukid. Ang specialties ng karihan: tapsilog, longsilog, barbecue, pancit, arroz caldo, sopas, kaldereta, mechado, morcon, lechon, mga gulay, mga minatamis, turon, prutas atbp. Dahil direkta mula sa bukid ang ingredients, magiging 300%-400% ang tubo ng karihan ng grupo kahit mababa ng kaunti ang presyo ng nasabing karihan kumpara sa iba.
(2) Mula sa iba pang tubo ng bukid ay puwedeng magtayo ng tiyangge sa probinsya ang iyong grupo, kasama ang iba pang grupo ng ko-op. Lahat ng uri ng consumer items na kayang bilhin ng mga taga-probinsya ay puwedeng ibenta sa mga bayan o siyudad na malapit sa mga bukid ng ko-op. Malaki din ang tubo sa tiyangge dahil kaunti ang kompetisyon sa probinsya, at lalo kung bibili nang bultuhan ang mga tiyangge sa mga supplier.
Dahil walang middleman ang iyong bukid, karihan at tiyangge, maaring kumita ang iyong grupo at katiwalang pamilya ng daan-daang libo kada tag-ani o tuwing apat na buwan, lalo kung nagbubunga na ang mga punong prutas ng bukid.
SAAN IBEBENTA ANG PRODUKSYON NG MGA BUKID?
(1) Ang bigas ay dapat ibenta sa mga kapitbahay, katrabaho, kaibigan at kakilala ng mga miyembro ng grupo. 20-30 ang bilang ng mga miyembro ng grupo at bawa’t pamilya ng mga ito ay may kakilalang higit 100 katao. Dagdag dito ang mababang presyo upang madaling mabenta ang mga produkto. Maaring P15-P18/kilo lang ang cost ng bigas ng grupo pero bebenta ito nang P25-P30, mas mababa sa presyong palengke.
(2) Ang karneng manok (frozen cuts) ay P60/kilo ang cost pero puwedeng itingi sa P100/kilo. P120-P140 ang presyo nito sa mga palengke.
(3) Ang baboy (frozen cuts) ay P80/kilo ang cost pero bebenta ng P120 sa retail kumpara sa P160 sa palengke.
(4) Ang gulay at prutas ay maaring tumubo nang 200% sa retail dahil sobrang mahal ang mga ito sa palengke.
(5) Ang karneng itik at kambing ay maaring doble ang tubo sa mahihilig mamulutan. (6) Ang 1,000 layer na itik ng bukid ay mangingitlog ng 1,000 araw-araw sa loob ng 200 araw. Puwede itong gawing balot o ilaga ng ko-op gamit ang uling na galing sa ipa. Ang tubo ay maaring 150%.
(7) Ang 5,000 pugo ng bukid ay mangingitlog ng 5,000 araw-araw sa loob ng 250 araw. Puwede itong ilaga at ibenta sa mga karihan at restaurant para isahog sa sopas, pancit at mga ulam. Maaring 200% ang tubo. Ang malalaking margin ng mga produktong bukid ay dahilan sa wala nang dinadaanang wholesaler ang mga ito. Ang arkiladong delivery trucks ng mga ko-op (patungo sa mga upisina o bagsakan ng mga miyembro) ay maaring magsama-sama sa biyahe upang di makotongan ng mga pulis sa mga highway. Ang pangongotong ay isa pang dahilan kaya lalong napapamahal ang mga produktong palengke. Sa libo-libong ko-op, sa milyong miyembro ng mga ito na karamiha’y may koneksyon sa gobyerno at maingay na media, matatakot mangotong ang sinumang pulis o opisyal sa probinsya o lunsod sa anumang aktibidad ng ko-op. Lalong walang kotongan kung mismong mga kamag-anak ng mga pulis at opisyales ng gobyerno ay miyembro din ng mga ko-op. Bukod dito, ang cold storage facilities ng mga ko-op ay titiyak na di malalamog at malalanta ang mga gulay at prutas sa mahabang biyahe patungo sa mga upisina o bagsakan ng mga miyembro.
(1) Ang bigas ay dapat ibenta sa mga kapitbahay, katrabaho, kaibigan at kakilala ng mga miyembro ng grupo. 20-30 ang bilang ng mga miyembro ng grupo at bawa’t pamilya ng mga ito ay may kakilalang higit 100 katao. Dagdag dito ang mababang presyo upang madaling mabenta ang mga produkto. Maaring P15-P18/kilo lang ang cost ng bigas ng grupo pero bebenta ito nang P25-P30, mas mababa sa presyong palengke.
(2) Ang karneng manok (frozen cuts) ay P60/kilo ang cost pero puwedeng itingi sa P100/kilo. P120-P140 ang presyo nito sa mga palengke.
(3) Ang baboy (frozen cuts) ay P80/kilo ang cost pero bebenta ng P120 sa retail kumpara sa P160 sa palengke.
(4) Ang gulay at prutas ay maaring tumubo nang 200% sa retail dahil sobrang mahal ang mga ito sa palengke.
(5) Ang karneng itik at kambing ay maaring doble ang tubo sa mahihilig mamulutan. (6) Ang 1,000 layer na itik ng bukid ay mangingitlog ng 1,000 araw-araw sa loob ng 200 araw. Puwede itong gawing balot o ilaga ng ko-op gamit ang uling na galing sa ipa. Ang tubo ay maaring 150%.
(7) Ang 5,000 pugo ng bukid ay mangingitlog ng 5,000 araw-araw sa loob ng 250 araw. Puwede itong ilaga at ibenta sa mga karihan at restaurant para isahog sa sopas, pancit at mga ulam. Maaring 200% ang tubo. Ang malalaking margin ng mga produktong bukid ay dahilan sa wala nang dinadaanang wholesaler ang mga ito. Ang arkiladong delivery trucks ng mga ko-op (patungo sa mga upisina o bagsakan ng mga miyembro) ay maaring magsama-sama sa biyahe upang di makotongan ng mga pulis sa mga highway. Ang pangongotong ay isa pang dahilan kaya lalong napapamahal ang mga produktong palengke. Sa libo-libong ko-op, sa milyong miyembro ng mga ito na karamiha’y may koneksyon sa gobyerno at maingay na media, matatakot mangotong ang sinumang pulis o opisyal sa probinsya o lunsod sa anumang aktibidad ng ko-op. Lalong walang kotongan kung mismong mga kamag-anak ng mga pulis at opisyales ng gobyerno ay miyembro din ng mga ko-op. Bukod dito, ang cold storage facilities ng mga ko-op ay titiyak na di malalamog at malalanta ang mga gulay at prutas sa mahabang biyahe patungo sa mga upisina o bagsakan ng mga miyembro.
PANAHON NG ANIMAL DISPERSAL
Kailan magsisimula ang pagpautang ng koop ng mga hayop? Sagot: pagkatapos ng unang paggiling ng aning palay, mais at sorghum ng mga bukid, umpisa na ng pautang-hayop. Ang mga dahilan:
(1) Sa panahong ito, marami nang binlid ng bigas, darak, at giniling na mais at sorghum ang stock na pakain sa mga hayop ng bawa’t bukid.
(2) Ang itinanim na mga punong Madre de Agua ay puwede nang bawasan ng dahon na panghalo sa feeds. 20% protein ang mga dahong ito at mabisang pamalit sa sobrang mahal na imported soybean meal, bone meal at blood meal na nasa komersyal na feeds. Ihalo pa ang asin, sweet sorghum juice, vitamin-mineral pre-mix at apog, ang mga bukid ng grupo at kural ng ko-op ay lilikha ng feeds na wala pa sa kalahati ang presyo kumpara sa komersyal na feeds. Magiging napakalaki ang tubo ng mga bukid dahil halos 80% ng gastos sa komersyal na paghahayupan ay feeds. Sobrang mahal ng komersyal na feeds sa Pilipinas pagka’t karamihan ng ingredients nito (pati mais) ay imported mula America at iba pang bansa. Sobrang dami pa ng mamahaling kemikal na preservatives ang komersyal na feeds kaya grabeng taas ang presyo kada sako. Isa pang dagdag-presyo sa imported feeds ang sobrang mahal ng transportasyon sa barko at trak ng feed ingredients patungo sa planta. Pag nahalo na, karga na naman sa trak at deliber sa mga probinsya kaya patung-patong ang gastos. Sa kabilang dako, ang bukid ng ko-op ay gagawa ng sariling feeds na masustansya pero pawang mga lokal na ingredients ang gamit at wala pang kemikal na preservatives. Kung panahon na na ng pakain ay saka lang maghahalo ng ingredients na nasa tabi-tabi lang at di na kailangang dalhin ng mga trak. Ang feed ingredients ng ko-op ay pawang organic (mais, binlid, sorghum, dahon ng Madre de Agua, apog, vitamin-mineral pre-mix, sorghum juice) kaya mas maigi ito sa kalusugan ng mga hayop at mga taong kakain ng frozen and preserved meats ng ko-op.
(3) Pagkabenta ng bukid ng unang ani nitong bigas, gulay at prutas, may pera na ang grupo upang bumili ng dagdag pang baboy, manok, kambing, pugo, itik o maging panghulog sa pautang na gatasang baka o kalabaw. Bawa’t panahon ng ani ay maaring magdagdag ng livestock ang bukid hangga’t kaya ng aning mais, binlid at darak na pakainin ang dagdag pang stock ng mga hayop. Habang dumadami ang livestock ng mga bukid, lalong lalaki ang kinikita ng mga miyembro ng ko-op at kanilang mga katiwala.
Kailan magsisimula ang pagpautang ng koop ng mga hayop? Sagot: pagkatapos ng unang paggiling ng aning palay, mais at sorghum ng mga bukid, umpisa na ng pautang-hayop. Ang mga dahilan:
(1) Sa panahong ito, marami nang binlid ng bigas, darak, at giniling na mais at sorghum ang stock na pakain sa mga hayop ng bawa’t bukid.
(2) Ang itinanim na mga punong Madre de Agua ay puwede nang bawasan ng dahon na panghalo sa feeds. 20% protein ang mga dahong ito at mabisang pamalit sa sobrang mahal na imported soybean meal, bone meal at blood meal na nasa komersyal na feeds. Ihalo pa ang asin, sweet sorghum juice, vitamin-mineral pre-mix at apog, ang mga bukid ng grupo at kural ng ko-op ay lilikha ng feeds na wala pa sa kalahati ang presyo kumpara sa komersyal na feeds. Magiging napakalaki ang tubo ng mga bukid dahil halos 80% ng gastos sa komersyal na paghahayupan ay feeds. Sobrang mahal ng komersyal na feeds sa Pilipinas pagka’t karamihan ng ingredients nito (pati mais) ay imported mula America at iba pang bansa. Sobrang dami pa ng mamahaling kemikal na preservatives ang komersyal na feeds kaya grabeng taas ang presyo kada sako. Isa pang dagdag-presyo sa imported feeds ang sobrang mahal ng transportasyon sa barko at trak ng feed ingredients patungo sa planta. Pag nahalo na, karga na naman sa trak at deliber sa mga probinsya kaya patung-patong ang gastos. Sa kabilang dako, ang bukid ng ko-op ay gagawa ng sariling feeds na masustansya pero pawang mga lokal na ingredients ang gamit at wala pang kemikal na preservatives. Kung panahon na na ng pakain ay saka lang maghahalo ng ingredients na nasa tabi-tabi lang at di na kailangang dalhin ng mga trak. Ang feed ingredients ng ko-op ay pawang organic (mais, binlid, sorghum, dahon ng Madre de Agua, apog, vitamin-mineral pre-mix, sorghum juice) kaya mas maigi ito sa kalusugan ng mga hayop at mga taong kakain ng frozen and preserved meats ng ko-op.
(3) Pagkabenta ng bukid ng unang ani nitong bigas, gulay at prutas, may pera na ang grupo upang bumili ng dagdag pang baboy, manok, kambing, pugo, itik o maging panghulog sa pautang na gatasang baka o kalabaw. Bawa’t panahon ng ani ay maaring magdagdag ng livestock ang bukid hangga’t kaya ng aning mais, binlid at darak na pakainin ang dagdag pang stock ng mga hayop. Habang dumadami ang livestock ng mga bukid, lalong lalaki ang kinikita ng mga miyembro ng ko-op at kanilang mga katiwala.
PAANO AALAGAAN ANG MGA HAYOP NG MGA BUKID?
Anu-anong mga hayop ang mauutang ng bawa’t bukid ng mga grupo mula sa ko-op? Narito ang simula:
(1) apat na babaeng kambing;
(2) anim na babaeng native o mestisang baboy;
(3) 500 French range chicken o mestisang manok (pullets pang karne);
(4) 500 sisiw na itik (pang layer);
(5) 1,000 sisiw na pugo (layers);
(6) dalawang inahing pabo (pullets);
(7) kung may pautang ang gobyernong lokal, isang gatasang baka o kalabaw. Ang lahat nang ito ay bibilhin ng ko-op sa mga komersyal na breeder o sa breeding stations ng Bureau of Animal Industry.
Sino ang mag-aasikaso ng mga hayop? Para sa preventive medicine at iwas-nakaw, narito ang sistema:
(1) Sama-sama ang kalahating bilang ng mga baboy sa pinag-isang kural (may mga partisyon) ng ko-op. Ang kalahati ay nasa mga bukid;
(2) Kalahati ng kambing, manok at itik ay sa mga kural at sheds ng ko-op, kalahati sa mga bukid ng grupo;
(3) Lahat ng pugo ay sa mga bahay-pugo sa bawa’t bukid ng mga grupo;
(4) Kung may pautang na baka o kalabaw, alaga lahat ang mga ito sa kural ng ko-op.
Ang ko-op ay kukuntrata ng artificial insemination technicians mula sa pinakamalapit na Agricultural College o sangay ng Bureau of Animal Industry. Palalahian ng technicians ang mga native na baboy, kambing, baka at kalabaw sa tulong ng iniksyon ng semilya ng foreign breeds na mas malalaki at mas marami kung maggatas. Pautang ng ko-op ang artificial insemination. Babayaran ito ng mga bukid sa pormang installment tuwing tag-ani o kada apat na buwan.
Anu-anong mga hayop ang mauutang ng bawa’t bukid ng mga grupo mula sa ko-op? Narito ang simula:
(1) apat na babaeng kambing;
(2) anim na babaeng native o mestisang baboy;
(3) 500 French range chicken o mestisang manok (pullets pang karne);
(4) 500 sisiw na itik (pang layer);
(5) 1,000 sisiw na pugo (layers);
(6) dalawang inahing pabo (pullets);
(7) kung may pautang ang gobyernong lokal, isang gatasang baka o kalabaw. Ang lahat nang ito ay bibilhin ng ko-op sa mga komersyal na breeder o sa breeding stations ng Bureau of Animal Industry.
Sino ang mag-aasikaso ng mga hayop? Para sa preventive medicine at iwas-nakaw, narito ang sistema:
(1) Sama-sama ang kalahating bilang ng mga baboy sa pinag-isang kural (may mga partisyon) ng ko-op. Ang kalahati ay nasa mga bukid;
(2) Kalahati ng kambing, manok at itik ay sa mga kural at sheds ng ko-op, kalahati sa mga bukid ng grupo;
(3) Lahat ng pugo ay sa mga bahay-pugo sa bawa’t bukid ng mga grupo;
(4) Kung may pautang na baka o kalabaw, alaga lahat ang mga ito sa kural ng ko-op.
Ang ko-op ay kukuntrata ng artificial insemination technicians mula sa pinakamalapit na Agricultural College o sangay ng Bureau of Animal Industry. Palalahian ng technicians ang mga native na baboy, kambing, baka at kalabaw sa tulong ng iniksyon ng semilya ng foreign breeds na mas malalaki at mas marami kung maggatas. Pautang ng ko-op ang artificial insemination. Babayaran ito ng mga bukid sa pormang installment tuwing tag-ani o kada apat na buwan.
TEKNOLOHIYA SA PAGSASAKA NG LUPAING-BUNDOK
Paano sasakahin ng ko-op mo ang 500 ektaryang arkiladong lupa nito? Ang pangunahing paraan upang tumagal ng daan-taon ang mga bukid-koop (at mga gubat nito) ay ang paggamit ng mga sistema kung saan tutubo ng napakalaki ang mga miyembro ng ko-op. Magagawa ito sa tulong ng multi-cropping, multi livestock raising, at meats and fruits processing. Ang multi-cropping ay pagtanim ng iba’t ibang halaman at puno ayon sa uri ng lupa at klima at ayon sa magiging tubo sa pamilihan.
Sa 50 grupo ng magkakamag-anak at magkakaibigan, 10 ektarya kada grupo ang maaring ipaarkila (sub-lease) ng ko-op. Dahil kalakhang arkila ng ko-op ay matarik na lupa, dapat dalawang lote ang arkila ng bawa’t grupo. Ang isa ay apat na ektarya sa medyo matarik na lugar (5-20 degrees slope). Ang ikalawa ay anim na ektarya sa matarik na lugar (21-70 degrees slope).
Ano ang puwedeng itanim sa di gaanong matarik na lugar? Ito ang dapat sa umpisa:
(1) 2 ektaryang upland rice (di nangangailangan ng maraming tubig kaya matipid); (2) isang ektaryang tanim na mais (karamihan ng ani ay para sa feeds);
(3) kalahating ektaryang sweet sorghum (ang dahon ay pakain sa kambing at baka, ang bunga ay sangkap sa feeds ng manok at baboy, ang katas ng tangkay ay ginagawang brown sugar o ethanol alcohol) ;
(4) kalahating ektaryang mga gulay at prutas (cauliflower, chili, cabbage, beans, melon, pakwan, etc.) ayon sa uri ng lupa, klima at tubo sa pamilihan.
Ano ang puwedeng itanim sa matarik na bahagi ng bukid ng grupo? Mga halaman at punong pang-prutas at punong panggubat ang dapat itanim: (1) pinya; (2) papaya; (3) langka; (4) duhat; (5) mangosteen; (6) rambutan; (7) longkan; (8) Indian mango; (9) Carabao mango; (10) lanzones; (11) santol; (12) bayabas; (13) bignay; (14) narra; (15) apitong; (16) lauan; (17) mahogany at iba pang hardwoods; (18) softwoods; (19) Tricanthera o Madre de Agua; (20) kawayan; (21) rattan; (22) anahaw, (23) Thai sampalok, (24) cacao, (25) cocoa, (26) kasoy, (27) black pepper, (28) iba-ibang uri ng saging, etc.
Bukod dito, puwede pang magtanim ng orchids, bromeliads at iba pang ornamentals ang bukid sa ilalim ng mga puno. Dagdag pa rito ang honeybee colonies sa mga kahon na bukod sa mahal ang benta ng pulot ay malaking tulong pa sa pagpabulaklak o pagpabunga sa lahat ng halaman. Dagdag pang aktibidad ang pagparami ng mushrooms o kabute sa mushroom houses sa ilalim ng mga puno. Ang mushrooms ay mamahaling sangkap sa pizza pie at iba-ibang klaseng ulam kaya madaling mabenta sa mga restaurant.
Ilang taon ang lilipas bago magbunga ang mga prutas, subali’t napakataas naman ng presyo ng mga bungang-kahoy pag ibinenta. Bebenta nang P50 hanggang P250 ang kilo ng prutas samantalang P20-P35 lang ang kilo ng palay at mais. Babawi lang ang palay at mais pag isinama ang binlid at durog na mais sa feeds ng mga manok, pugo, itik at baboy. Para sa mga puno, ang mga makabagong paraan tulad ng tamang pag-spray ng foliar fertilizer, insecticide at flower inducer, pagdilig, pagpungos ng dahon at pagpausok sa tamang panahon, ay tutulong upang saganang mamunga ng 2-3 beses taunan ang mga prutas tulad ng sa Thailand.
Paano sasakahin ng ko-op mo ang 500 ektaryang arkiladong lupa nito? Ang pangunahing paraan upang tumagal ng daan-taon ang mga bukid-koop (at mga gubat nito) ay ang paggamit ng mga sistema kung saan tutubo ng napakalaki ang mga miyembro ng ko-op. Magagawa ito sa tulong ng multi-cropping, multi livestock raising, at meats and fruits processing. Ang multi-cropping ay pagtanim ng iba’t ibang halaman at puno ayon sa uri ng lupa at klima at ayon sa magiging tubo sa pamilihan.
Sa 50 grupo ng magkakamag-anak at magkakaibigan, 10 ektarya kada grupo ang maaring ipaarkila (sub-lease) ng ko-op. Dahil kalakhang arkila ng ko-op ay matarik na lupa, dapat dalawang lote ang arkila ng bawa’t grupo. Ang isa ay apat na ektarya sa medyo matarik na lugar (5-20 degrees slope). Ang ikalawa ay anim na ektarya sa matarik na lugar (21-70 degrees slope).
Ano ang puwedeng itanim sa di gaanong matarik na lugar? Ito ang dapat sa umpisa:
(1) 2 ektaryang upland rice (di nangangailangan ng maraming tubig kaya matipid); (2) isang ektaryang tanim na mais (karamihan ng ani ay para sa feeds);
(3) kalahating ektaryang sweet sorghum (ang dahon ay pakain sa kambing at baka, ang bunga ay sangkap sa feeds ng manok at baboy, ang katas ng tangkay ay ginagawang brown sugar o ethanol alcohol) ;
(4) kalahating ektaryang mga gulay at prutas (cauliflower, chili, cabbage, beans, melon, pakwan, etc.) ayon sa uri ng lupa, klima at tubo sa pamilihan.
Ano ang puwedeng itanim sa matarik na bahagi ng bukid ng grupo? Mga halaman at punong pang-prutas at punong panggubat ang dapat itanim: (1) pinya; (2) papaya; (3) langka; (4) duhat; (5) mangosteen; (6) rambutan; (7) longkan; (8) Indian mango; (9) Carabao mango; (10) lanzones; (11) santol; (12) bayabas; (13) bignay; (14) narra; (15) apitong; (16) lauan; (17) mahogany at iba pang hardwoods; (18) softwoods; (19) Tricanthera o Madre de Agua; (20) kawayan; (21) rattan; (22) anahaw, (23) Thai sampalok, (24) cacao, (25) cocoa, (26) kasoy, (27) black pepper, (28) iba-ibang uri ng saging, etc.
Bukod dito, puwede pang magtanim ng orchids, bromeliads at iba pang ornamentals ang bukid sa ilalim ng mga puno. Dagdag pa rito ang honeybee colonies sa mga kahon na bukod sa mahal ang benta ng pulot ay malaking tulong pa sa pagpabulaklak o pagpabunga sa lahat ng halaman. Dagdag pang aktibidad ang pagparami ng mushrooms o kabute sa mushroom houses sa ilalim ng mga puno. Ang mushrooms ay mamahaling sangkap sa pizza pie at iba-ibang klaseng ulam kaya madaling mabenta sa mga restaurant.
Ilang taon ang lilipas bago magbunga ang mga prutas, subali’t napakataas naman ng presyo ng mga bungang-kahoy pag ibinenta. Bebenta nang P50 hanggang P250 ang kilo ng prutas samantalang P20-P35 lang ang kilo ng palay at mais. Babawi lang ang palay at mais pag isinama ang binlid at durog na mais sa feeds ng mga manok, pugo, itik at baboy. Para sa mga puno, ang mga makabagong paraan tulad ng tamang pag-spray ng foliar fertilizer, insecticide at flower inducer, pagdilig, pagpungos ng dahon at pagpausok sa tamang panahon, ay tutulong upang saganang mamunga ng 2-3 beses taunan ang mga prutas tulad ng sa Thailand.
PAG-ARKILA NG LUPA SA GOBYERNO
Gaano kalawak pa ang lupang puwedeng arkilahin ng mga KPPMP sa gobyerno? Ang Pilipinas ay 60% kabundukan sa 30 milyon ektaryang lupain. Mga 10 milyon nito ay walang pribadong may-ari (alienable and disposable) at puwedeng arkilahin sa gobyerno. 1,000 ektarya ang maximum na puwedeng arkilahin ng bawa’t ko-op sa loob ng 75 taon. Maaring magsimula ang iyong ko-op sa 500 ektarya.
Bakit walang gaanong nagsasaka sa kabundukan ng Pilipinas? Malaking kapital ang kailangan para tamnan ang mga bundok. Hindi kaya ng karaniwang pamilyang magsasaka ang magtanim nang malakihan sa bundok. Dahil dito, halos lahat ng bundok sa Pilipinas ay kalbo na. Pinutol ng mga magtotroso at kainginero ang mga puno pero wala silang itinanim na kapalit na mga puno. Ito ang dahilan kaya mga ko-op ng mga empleyado at entreprenor ang dapat magsaka sa bundok. May mga regular na suweldo o tubo sa negosyo ang mga ito. Ang P5 milyon ng bawa’t ko-op at 5 milyon pautang-gobyerno sa bawa’t ko-op ay sapat na panimula para sa tig-500 ektaryang multi-crop na mga bukid-bundok. Bahagi nito ay pambayad sa mga grupong trabahador mula sa mga lokal na barangay upang itanim ang iba’t ibang uri ng puno sa matatarik na bahagi ng bundok sa pangangasiwa ng Operations Manager ng ko-op at kanyang mga ayudante.
Bakit kailangang sa bundok magsaka ang iyong ko-op? Ang dahilan: halos lahat ng kapatagang lupa sa Pilipinas ay pag-aari na ng mga indibidwal at negosyo. Sobrang mahal na ang presyo at arkila sa mga ito. Samantala, maliit lang ang singil ng gobyerno sa paarkila sa lupaing bundok dahil sisingil pa ang gobyerno ng buwis sa mga negosyong-bundok. Isa pang dahilan kaya maliit ang singil ng gobyerno ay matagal na nitong nais na matamnan ng mga puno ang mga bundok upang matigil ang mga baha sa kapatagan, pagguho ng lupa sa kabundukan, at tagtuyot pag panahon ng tag-init. Sinisipsip ng mga puno ang tubig-ulan kung tag-ulan at unti-unting pinakakawalan sa tag-init. Ang mga ko-op ay magtatanim ng nasabing mga puno (managed forest) pagka’t malaki ang kikitain ng mga ito mula sa nabanggit na proyekto. Ang muling pagbuhay ng mga gubat sa bundok ay makatutulong pa sa pagbawas ng global warming na problema ng buong mundo.
Gaano kalawak pa ang lupang puwedeng arkilahin ng mga KPPMP sa gobyerno? Ang Pilipinas ay 60% kabundukan sa 30 milyon ektaryang lupain. Mga 10 milyon nito ay walang pribadong may-ari (alienable and disposable) at puwedeng arkilahin sa gobyerno. 1,000 ektarya ang maximum na puwedeng arkilahin ng bawa’t ko-op sa loob ng 75 taon. Maaring magsimula ang iyong ko-op sa 500 ektarya.
Bakit walang gaanong nagsasaka sa kabundukan ng Pilipinas? Malaking kapital ang kailangan para tamnan ang mga bundok. Hindi kaya ng karaniwang pamilyang magsasaka ang magtanim nang malakihan sa bundok. Dahil dito, halos lahat ng bundok sa Pilipinas ay kalbo na. Pinutol ng mga magtotroso at kainginero ang mga puno pero wala silang itinanim na kapalit na mga puno. Ito ang dahilan kaya mga ko-op ng mga empleyado at entreprenor ang dapat magsaka sa bundok. May mga regular na suweldo o tubo sa negosyo ang mga ito. Ang P5 milyon ng bawa’t ko-op at 5 milyon pautang-gobyerno sa bawa’t ko-op ay sapat na panimula para sa tig-500 ektaryang multi-crop na mga bukid-bundok. Bahagi nito ay pambayad sa mga grupong trabahador mula sa mga lokal na barangay upang itanim ang iba’t ibang uri ng puno sa matatarik na bahagi ng bundok sa pangangasiwa ng Operations Manager ng ko-op at kanyang mga ayudante.
Bakit kailangang sa bundok magsaka ang iyong ko-op? Ang dahilan: halos lahat ng kapatagang lupa sa Pilipinas ay pag-aari na ng mga indibidwal at negosyo. Sobrang mahal na ang presyo at arkila sa mga ito. Samantala, maliit lang ang singil ng gobyerno sa paarkila sa lupaing bundok dahil sisingil pa ang gobyerno ng buwis sa mga negosyong-bundok. Isa pang dahilan kaya maliit ang singil ng gobyerno ay matagal na nitong nais na matamnan ng mga puno ang mga bundok upang matigil ang mga baha sa kapatagan, pagguho ng lupa sa kabundukan, at tagtuyot pag panahon ng tag-init. Sinisipsip ng mga puno ang tubig-ulan kung tag-ulan at unti-unting pinakakawalan sa tag-init. Ang mga ko-op ay magtatanim ng nasabing mga puno (managed forest) pagka’t malaki ang kikitain ng mga ito mula sa nabanggit na proyekto. Ang muling pagbuhay ng mga gubat sa bundok ay makatutulong pa sa pagbawas ng global warming na problema ng buong mundo.
ANO ANG PUWEDENG UTANGIN NG BAWA’T BUKID SA KO-OP?
Bawa’t grupo ay kailangang mag-eleksyon kung sino ang magiging katiwala sa 10 ektaryang bukid ng grupo. Malamang ang kamag-anak nilang mahilig sa bukid at walang trabaho ang kuning katiwala, kasama ang pamilya nito. Maari ding isang mapagkakatiwalaang kakilala ng angkan ang gawing katiwala sa bukid. Puwede ring kumuntrata ng mahirap na pamilya mula sa kabundukan upang maging katiwala ng bukid. Usapan na ng grupo at katiwala kung ilang porsyento ng produkto ang para sa katiwalang pamilya na titira sa bukid.
Kapag mayroon nang katiwala, narito ang mga puwedeng utanging ng bukid mula sa ko-op:
(1) hand tools (piko, asarol, perno, pala, trowel, sprayer, karit, hand digger, martilyo, lagari, etc.);
(2) kubo, papag, gas lanterns, gamit pangkusina ng katiwalang pamilya sa bukid;
(3) plowing & rotavator services;
(4) patubig (de metro);
(5) binhi (palay, mais, sorghum, gulay, prutas, etc.);
(6) bigas, groceries at gastos pambahay ng katiwalang pamilya para sa apat na buwan; (7) foliar fertilizer and organic pesticide;
(8) fruit tree saplings (mangga, rambutan, longkan, langka, chico, duhat, bignay, kaong, cacao, saging, etc.);
(9) saplings & seedlings for managed forest (mahogany, lauan, narra, apitong, kawayan, rattan, anahaw, etc.);
(10) livestock feed trees & legumes (madre de agua, kamachile, anabiong, katuray, ipil, napier grass, etc.);
(11) bayad sa labor, patanim ng mga puno at halaman;
(12) livestock breeders (manok, itik, pugo, pabo, kambing, baboy, baka);
(12) Fees ng Agriculturist-manager, consultants, veterinarian.
Ang panahon ng pagbayad: tuwing tag-ani.
Bawa’t grupo ay kailangang mag-eleksyon kung sino ang magiging katiwala sa 10 ektaryang bukid ng grupo. Malamang ang kamag-anak nilang mahilig sa bukid at walang trabaho ang kuning katiwala, kasama ang pamilya nito. Maari ding isang mapagkakatiwalaang kakilala ng angkan ang gawing katiwala sa bukid. Puwede ring kumuntrata ng mahirap na pamilya mula sa kabundukan upang maging katiwala ng bukid. Usapan na ng grupo at katiwala kung ilang porsyento ng produkto ang para sa katiwalang pamilya na titira sa bukid.
Kapag mayroon nang katiwala, narito ang mga puwedeng utanging ng bukid mula sa ko-op:
(1) hand tools (piko, asarol, perno, pala, trowel, sprayer, karit, hand digger, martilyo, lagari, etc.);
(2) kubo, papag, gas lanterns, gamit pangkusina ng katiwalang pamilya sa bukid;
(3) plowing & rotavator services;
(4) patubig (de metro);
(5) binhi (palay, mais, sorghum, gulay, prutas, etc.);
(6) bigas, groceries at gastos pambahay ng katiwalang pamilya para sa apat na buwan; (7) foliar fertilizer and organic pesticide;
(8) fruit tree saplings (mangga, rambutan, longkan, langka, chico, duhat, bignay, kaong, cacao, saging, etc.);
(9) saplings & seedlings for managed forest (mahogany, lauan, narra, apitong, kawayan, rattan, anahaw, etc.);
(10) livestock feed trees & legumes (madre de agua, kamachile, anabiong, katuray, ipil, napier grass, etc.);
(11) bayad sa labor, patanim ng mga puno at halaman;
(12) livestock breeders (manok, itik, pugo, pabo, kambing, baboy, baka);
(12) Fees ng Agriculturist-manager, consultants, veterinarian.
Ang panahon ng pagbayad: tuwing tag-ani.
ANO ANG MAARING UTANGIN NG KO-OP SA GOBYERNO?
Ang dapat utangin ng ko-op sa gobyerno ay ang mga makinarya at gamit pambukid na rekomendado ng Feasibility Study team. Madaling magpautang ang gobyerno kung para sa pagbili ng makinarya at gamit pambukid dahil puwedeng ilitin ang mga ito kung di mabayaran ang utang. Narito ang lista ng dapat utangin ayon sa priyoridad ng dapat bilhin:
(1) hand tractors (5 units);
(2) patubig (upland mini-dam, PVC pipes, water pumps, concrete water tanks); (3) rice harvester (1 unit);
(4) dryer (fueled by rice hull and corn cobs) for rice, corn, sorghum (1 unit);
(5) electric corn sheller (3 units);
(6) electric rice & corn mill (2 units);
(7) brush cutters (5 units);
(8) fruit and vegetable coolers (5 units);
(9) budget: pantayo ng kubo ng mga pamilyang katiwala;
(10) farm tools;
(11) gamit panggawa ng uling mula sa ipa;
(12) gilingan at gamit-panggawa ng brown sugar (muscovado);
(13) gamit panggawa ng fruit jams, juices, candied fruits, health drinks, honey;
(14) budget: pambili ng mga inahing baka, kambing, manok, itik, pugo at pabo;
(15) gamit panggawa ng processed meats (tocino, longganisa, sausage, barbecue, chicken inasal, kikiam, tapa, hamon, chicharon, etc.);
(16) gamit panggawa ng keso.
Paraan ng pagbayad sa lahat ng ito: 20 years installment, 2 year grace period (wala munang singilan sa loob ng 2 taon)
Ang dapat utangin ng ko-op sa gobyerno ay ang mga makinarya at gamit pambukid na rekomendado ng Feasibility Study team. Madaling magpautang ang gobyerno kung para sa pagbili ng makinarya at gamit pambukid dahil puwedeng ilitin ang mga ito kung di mabayaran ang utang. Narito ang lista ng dapat utangin ayon sa priyoridad ng dapat bilhin:
(1) hand tractors (5 units);
(2) patubig (upland mini-dam, PVC pipes, water pumps, concrete water tanks); (3) rice harvester (1 unit);
(4) dryer (fueled by rice hull and corn cobs) for rice, corn, sorghum (1 unit);
(5) electric corn sheller (3 units);
(6) electric rice & corn mill (2 units);
(7) brush cutters (5 units);
(8) fruit and vegetable coolers (5 units);
(9) budget: pantayo ng kubo ng mga pamilyang katiwala;
(10) farm tools;
(11) gamit panggawa ng uling mula sa ipa;
(12) gilingan at gamit-panggawa ng brown sugar (muscovado);
(13) gamit panggawa ng fruit jams, juices, candied fruits, health drinks, honey;
(14) budget: pambili ng mga inahing baka, kambing, manok, itik, pugo at pabo;
(15) gamit panggawa ng processed meats (tocino, longganisa, sausage, barbecue, chicken inasal, kikiam, tapa, hamon, chicharon, etc.);
(16) gamit panggawa ng keso.
Paraan ng pagbayad sa lahat ng ito: 20 years installment, 2 year grace period (wala munang singilan sa loob ng 2 taon)
SINO-SINONG MGA EKSPERTO ANG BUBUO NG FEASIBILITY STUDY TEAM?
Ang FS team ay maaring buuin ng sumusunod:
(1) Senior Agriculturist: Isang Doktor ng Agrikultura o Agronomy na may malawak na karanasan sa pagtuturo o operasyon ng Agricultural College, at mga proyektong gobyernong pambukid o komersyal na bukid. May mga kontak din ang SA sa mga ahensya ng goberyno na nagpapaarkila ng lupa. Ang malawakang pananaw sa multi-cropping, multi-species livestock raising, at managed forest with fruit tree operations na isasama sa Feasibility Study ay manggagaling sa SA.
(2) Animal Husbandry Specialist: Tapos ng Animal Husbandry at may malawak na karanasan sa mga programang gobyerno sa paghahayupan at maging sa pribadong kumpanya. Ang AHS ang magdidisenyo ng mga paddock o pastulan para sa pinagsama-samang hayop (baka, kambing, baboy, manok, itik) ng iba-ibang grupo. Kailangang pagsamahin ang kalahati ng mga hayop ng mga bukid sa iisang lugar para sa preventive medicine o pag-iwas sa sakit, at pag-iwas sa pagnanakaw. Ang AHS din ang magrerekomenda ng Veterinary Consultant para sa preventive medicine dahil kilala niya ang eksperyensadong mga beterinaryo ng bansa.
(3) Agricultural Engineer: Espesyalista sa patubig at mga makinaryang pambukid. Ang AE ay may mga kontak sa mga ahensyang gobyerno at pribadong kumpanya na gumagawa ng dryer, harvester at food processing equipment. Ang AE ang magdidisenyo ng micro-dams sa ilang batis-bundok sa mga lupaing arkilado ng ko-op. Siya ang magpapatanim ng mga puno at kawayan sa tabi ng mga batis upang di maubos ang tubig ng mga ito sa tag-araw. Ang AE din ang magdidisenyo ng water distribution system (underground PVC pipes) at water metering para sa mga bukid ng mga grupo. Kung malayo ang ilang bukid sa batis, ang AE ang magdidisenyo ng deepwell, water cisterns o concrete water tanks, at mga koneksyon patungo sa nasabing mga bukid.
(4) Junior Agriculturist: Isang Agriculture graduate at may karanasan sa Agricultural College o mga programa sa patanim o Animal Husbandry ng Dept. of Agriculture. Katulong ang Organizer, ang JA ang susulat ng Feasibility Study kasama ang Financial Projections ayon sa rekomendasyon ng grupo. Ang JA ay dapat maging Operations Manager ng ko-op pagka’t alam niya ang buong disenyo at detalye ng mga sistemang produksyon at kung paano isasagawa ang mga ito.
(5) Organizer-Proponent: Ang OP ay ang sumulat nitong blog at siya ring nagdisenyo ng sistemang ‘kooperatiba ng mga grupong may tiwala sa isa’t isa’, pati na ang multi-cropping, organic farming, managed forest, brown sugar production at organic livestock raising na maaring isakatuparan sa malakihan ng isang ko-op. Ang OP rin ang nagrerekomenda sa ko-op na magtanim ng sweet sorghum para sa paggawa ng ethanol, at iba pang mga pang-matagalang proyekto na puwedeng pagkakakitaan ng milyones dolyares ng mga grupong miyembro ng ko-op. Ang OP ay tutulong sa JA sa pagsulat ng Feasibility Study ng KPMP.
Magkano ang dapat na budget ng ko-op para sa Feasibility Study? Ang fees para sa pag-aaral ay pinagsamang gastos sa transportasyon, representation, lodging, surveys, pagkuha ng datos, pagbuo ng mga koneksyon sa iba pang eksperto, paghanap ng public lands, at professional fees. Ang suma ay pag-uusapan ng Feasibility Study team at opisyales ng ko-op.
Ang FS team ay maaring buuin ng sumusunod:
(1) Senior Agriculturist: Isang Doktor ng Agrikultura o Agronomy na may malawak na karanasan sa pagtuturo o operasyon ng Agricultural College, at mga proyektong gobyernong pambukid o komersyal na bukid. May mga kontak din ang SA sa mga ahensya ng goberyno na nagpapaarkila ng lupa. Ang malawakang pananaw sa multi-cropping, multi-species livestock raising, at managed forest with fruit tree operations na isasama sa Feasibility Study ay manggagaling sa SA.
(2) Animal Husbandry Specialist: Tapos ng Animal Husbandry at may malawak na karanasan sa mga programang gobyerno sa paghahayupan at maging sa pribadong kumpanya. Ang AHS ang magdidisenyo ng mga paddock o pastulan para sa pinagsama-samang hayop (baka, kambing, baboy, manok, itik) ng iba-ibang grupo. Kailangang pagsamahin ang kalahati ng mga hayop ng mga bukid sa iisang lugar para sa preventive medicine o pag-iwas sa sakit, at pag-iwas sa pagnanakaw. Ang AHS din ang magrerekomenda ng Veterinary Consultant para sa preventive medicine dahil kilala niya ang eksperyensadong mga beterinaryo ng bansa.
(3) Agricultural Engineer: Espesyalista sa patubig at mga makinaryang pambukid. Ang AE ay may mga kontak sa mga ahensyang gobyerno at pribadong kumpanya na gumagawa ng dryer, harvester at food processing equipment. Ang AE ang magdidisenyo ng micro-dams sa ilang batis-bundok sa mga lupaing arkilado ng ko-op. Siya ang magpapatanim ng mga puno at kawayan sa tabi ng mga batis upang di maubos ang tubig ng mga ito sa tag-araw. Ang AE din ang magdidisenyo ng water distribution system (underground PVC pipes) at water metering para sa mga bukid ng mga grupo. Kung malayo ang ilang bukid sa batis, ang AE ang magdidisenyo ng deepwell, water cisterns o concrete water tanks, at mga koneksyon patungo sa nasabing mga bukid.
(4) Junior Agriculturist: Isang Agriculture graduate at may karanasan sa Agricultural College o mga programa sa patanim o Animal Husbandry ng Dept. of Agriculture. Katulong ang Organizer, ang JA ang susulat ng Feasibility Study kasama ang Financial Projections ayon sa rekomendasyon ng grupo. Ang JA ay dapat maging Operations Manager ng ko-op pagka’t alam niya ang buong disenyo at detalye ng mga sistemang produksyon at kung paano isasagawa ang mga ito.
(5) Organizer-Proponent: Ang OP ay ang sumulat nitong blog at siya ring nagdisenyo ng sistemang ‘kooperatiba ng mga grupong may tiwala sa isa’t isa’, pati na ang multi-cropping, organic farming, managed forest, brown sugar production at organic livestock raising na maaring isakatuparan sa malakihan ng isang ko-op. Ang OP rin ang nagrerekomenda sa ko-op na magtanim ng sweet sorghum para sa paggawa ng ethanol, at iba pang mga pang-matagalang proyekto na puwedeng pagkakakitaan ng milyones dolyares ng mga grupong miyembro ng ko-op. Ang OP ay tutulong sa JA sa pagsulat ng Feasibility Study ng KPMP.
Magkano ang dapat na budget ng ko-op para sa Feasibility Study? Ang fees para sa pag-aaral ay pinagsamang gastos sa transportasyon, representation, lodging, surveys, pagkuha ng datos, pagbuo ng mga koneksyon sa iba pang eksperto, paghanap ng public lands, at professional fees. Ang suma ay pag-uusapan ng Feasibility Study team at opisyales ng ko-op.
ANO ANG PAPEL NG FEASIBILITY STUDY TEAM?
Ang FS Team ay gagawa ng pag-aaral at detalyadong report (teknikal at financial) kung paano kikita ng milyones pesos kada apat na buwan ang ko-op at mga bukid ng mga grupo. Gagawin ang pag-aaral matapos ma-organisa at mairehistro ang ko-op. Kukuntratahin ng ko-op ang FS Team sa halagang mapagkakasunduan. Ang buod ng Feasibility Study ay ayon sa mga prinsipyong nakasaad sa blog na ito, tulad ng:
(a) kooperatibang binubuo ng mga grupong magkakamag-anak at magkakaibigan,
(b) pag-arkila ng ko-op ng 500 ektaryang bukid-bundok mula sa gobyerno, sa pangalan ng ko-op,
(c) multi-cropping o pagtanim ng iba-ibang uri ng halamang-bukid ayon sa lupa, klima at markets,
(d) pagparami ng iba-ibang uri ng bukid-hayop sa tulong ng ‘organic feeds’ na walang mamahaling imported ingredients at mga kemikal na preservative,
(e) pagpaarkila ng ko-op ng 10 ektaryang lupa sa bawa’t grupong miyembro ng ko-op, (f) pagpautang ng ko-op sa mga bukid ng grupo ng mga serbisyong pambukid tulad ng pag-araro at rotavator, water supply, mga gamit pambukid, binhi at fruit tree saplings, etc.,
(g) pagbayad ng naturang mga utang sa ko-op tuwing tag-ani,
(h) pagbenta ng ani ng mismong mga miyembro ng grupo sa kanilang daan-daang mga kamag-anak, kaibigan, katrabaho at kakilala upang maiwasan ang ‘middleman’, (i) paghimok sa mga grupo na magtayo ng sariling karihan upang lumaki pang lalo ang kanilang kita mula sa bukid,
(j) paghimok sa mga grupo na magtayo ng tiyangge sa probinsya bilang dagdag pang panggagalingan ng kita,
(k) pagbuo at operasyon ng ko-op ng Brown Sugar Production Section upang kumita ang mga grupo mula sa tanim na sweet sorghum ng kanilang bukid,
(l) pagbuo at operasyon ng ko-op ng Meat Processing Section para kumita nang maganda ang mga miyembro at kanilang karihan at mag-export sa katagalan,
(m) pagbuo at operasyon ng ko-op ng Fruit Processing Section na ginagamit ang brown sugar at aning prutas ng mga bukid upang gumawa ng health drinks, fruit juices, wines, candied fruits, pastries and regional sweets na sa katagalan ay pang-export.
Ang lahat ng ito ay ayon sa pakay ng kilusan na kumita nang malakihan ang masang entreprenor habang lumilikha sila ng trabaho para sa mahihirap, at habang pinangangalagaan nila ang kalikasan.
Ang FS Team ay gagawa ng pag-aaral at detalyadong report (teknikal at financial) kung paano kikita ng milyones pesos kada apat na buwan ang ko-op at mga bukid ng mga grupo. Gagawin ang pag-aaral matapos ma-organisa at mairehistro ang ko-op. Kukuntratahin ng ko-op ang FS Team sa halagang mapagkakasunduan. Ang buod ng Feasibility Study ay ayon sa mga prinsipyong nakasaad sa blog na ito, tulad ng:
(a) kooperatibang binubuo ng mga grupong magkakamag-anak at magkakaibigan,
(b) pag-arkila ng ko-op ng 500 ektaryang bukid-bundok mula sa gobyerno, sa pangalan ng ko-op,
(c) multi-cropping o pagtanim ng iba-ibang uri ng halamang-bukid ayon sa lupa, klima at markets,
(d) pagparami ng iba-ibang uri ng bukid-hayop sa tulong ng ‘organic feeds’ na walang mamahaling imported ingredients at mga kemikal na preservative,
(e) pagpaarkila ng ko-op ng 10 ektaryang lupa sa bawa’t grupong miyembro ng ko-op, (f) pagpautang ng ko-op sa mga bukid ng grupo ng mga serbisyong pambukid tulad ng pag-araro at rotavator, water supply, mga gamit pambukid, binhi at fruit tree saplings, etc.,
(g) pagbayad ng naturang mga utang sa ko-op tuwing tag-ani,
(h) pagbenta ng ani ng mismong mga miyembro ng grupo sa kanilang daan-daang mga kamag-anak, kaibigan, katrabaho at kakilala upang maiwasan ang ‘middleman’, (i) paghimok sa mga grupo na magtayo ng sariling karihan upang lumaki pang lalo ang kanilang kita mula sa bukid,
(j) paghimok sa mga grupo na magtayo ng tiyangge sa probinsya bilang dagdag pang panggagalingan ng kita,
(k) pagbuo at operasyon ng ko-op ng Brown Sugar Production Section upang kumita ang mga grupo mula sa tanim na sweet sorghum ng kanilang bukid,
(l) pagbuo at operasyon ng ko-op ng Meat Processing Section para kumita nang maganda ang mga miyembro at kanilang karihan at mag-export sa katagalan,
(m) pagbuo at operasyon ng ko-op ng Fruit Processing Section na ginagamit ang brown sugar at aning prutas ng mga bukid upang gumawa ng health drinks, fruit juices, wines, candied fruits, pastries and regional sweets na sa katagalan ay pang-export.
Ang lahat ng ito ay ayon sa pakay ng kilusan na kumita nang malakihan ang masang entreprenor habang lumilikha sila ng trabaho para sa mahihirap, at habang pinangangalagaan nila ang kalikasan.
Saturday, November 21, 2009
AGARANG PAGLIKOM NG KAPITAL NG BAWA’T GRUPO
Ang grupong magkakamag-anak at magkakaibigan ay dapat mag-eleksyon kung sino ang magiging Treasurer ng grupo. Idedeposito ng Treasurer sa pangalan niya ang kapital ng grupo habang di pa naitatayo ang KPPMP at kulang pa sa P100,000 ang nalikom na kapital. Dahil magkakamag-anak at magkakaibigan, alam ng grupo kung sino ang mapagkakatiwalaang hahawak ng kapital.
Ang ganitong sistema ay iiwas sa karaniwang problema ng mga regular na ko-op kung saan mahirap makuha ang tiwala ng mga miyembro sa di gaano kilalang opisyales kaya matagal makabuo ng kapital ang ko-op.
Kailan ipapasok sa ko-op ang mga kapital ng mga grupo? Karaniwang mabubuo ang KPPMP dahil sa pag-uusap at pagre-recruit ng magkakaibigan sa upisina, palengke, terminal ng public transport, asosasyon at katulad na mga grupo. Dahil dito, dugtong-dugtong na magkakakilala ang mga miyembro ng KPPMP. Madali silang magkakaalaman kung magkano na ang naipon ng bawa’t grupo. Kapag umabot na sa P5 milyon ang kapital ng 50 grupo, dapat nang mag-organisa ng ko-op. Maaring umarkila ng lugar para sa general meeting at eleksyon ng opisyales. Malamang manalo bilang mga direktor, Chairman at Treasurer ang mga miyembrong may pinakamaraming kamag-anak at kakilala sa 50 grupo na abot 1,000 ang miyembro. Sa ganitong sistema, uupo sa puwesto ang pinagkakatiwalaan ng nakararami. Ang nahalal naman na kilala ng karamihan ay mahihiyang gumawa ng di tama dahil ang apektado ng maling gawa ay sarili nilang kamag-anak at matatalik na kaibigan. Maiiwasan ng ko-op ang katiwalian na naging eksperyensya ng maraming regular na ko-op ng mga nakaraang panahon.
Ang opisyales ang magrerehistro sa ko-op sa Bureau of Cooperatives Development at iba pang ahensya ng gobyerno. Magbibigay din ng giya ang BCOD kung ano ang mga kailangang seminar at kaalaman upang mas madaling mairehistro at makautang ang ko-op. Ang by-laws ng ko-op ang magsisiguro na ang mga opisyales ay gagawa ng mga aksyon na pawang aprubado lang ng mga miyembro, kaya kailangang kasama ang mga miyembro sa pagbuo at pag-apruba ng by-laws. Sa panahong ito, sabay-sabay na idedeposito ng mga grupong 50 pataas ang kani-kanilang kapital sa bank account ng ko-op. Kailangang mapag-isa ang total na P5 milyon pondo upang makautang sa gobyerno ng pambili ng makinarya. Hindi mangyayari ito kung watak-watak ang kapital.
Ang Chief Operating Officer ng ko-op ay kailangang isang Agriculturist na alam ang mga teknikalidad ng pagsasakang malakihan, multi-cropping, contour cropping, managed forest, preventive medicine, meat and fruit processing, etc. Dahil dito, ang COO bilang Overall Manager ay dapat manggaling sa Feasibility Study team na kontratado ng ko-op.
Ang grupong magkakamag-anak at magkakaibigan ay dapat mag-eleksyon kung sino ang magiging Treasurer ng grupo. Idedeposito ng Treasurer sa pangalan niya ang kapital ng grupo habang di pa naitatayo ang KPPMP at kulang pa sa P100,000 ang nalikom na kapital. Dahil magkakamag-anak at magkakaibigan, alam ng grupo kung sino ang mapagkakatiwalaang hahawak ng kapital.
Ang ganitong sistema ay iiwas sa karaniwang problema ng mga regular na ko-op kung saan mahirap makuha ang tiwala ng mga miyembro sa di gaano kilalang opisyales kaya matagal makabuo ng kapital ang ko-op.
Kailan ipapasok sa ko-op ang mga kapital ng mga grupo? Karaniwang mabubuo ang KPPMP dahil sa pag-uusap at pagre-recruit ng magkakaibigan sa upisina, palengke, terminal ng public transport, asosasyon at katulad na mga grupo. Dahil dito, dugtong-dugtong na magkakakilala ang mga miyembro ng KPPMP. Madali silang magkakaalaman kung magkano na ang naipon ng bawa’t grupo. Kapag umabot na sa P5 milyon ang kapital ng 50 grupo, dapat nang mag-organisa ng ko-op. Maaring umarkila ng lugar para sa general meeting at eleksyon ng opisyales. Malamang manalo bilang mga direktor, Chairman at Treasurer ang mga miyembrong may pinakamaraming kamag-anak at kakilala sa 50 grupo na abot 1,000 ang miyembro. Sa ganitong sistema, uupo sa puwesto ang pinagkakatiwalaan ng nakararami. Ang nahalal naman na kilala ng karamihan ay mahihiyang gumawa ng di tama dahil ang apektado ng maling gawa ay sarili nilang kamag-anak at matatalik na kaibigan. Maiiwasan ng ko-op ang katiwalian na naging eksperyensya ng maraming regular na ko-op ng mga nakaraang panahon.
Ang opisyales ang magrerehistro sa ko-op sa Bureau of Cooperatives Development at iba pang ahensya ng gobyerno. Magbibigay din ng giya ang BCOD kung ano ang mga kailangang seminar at kaalaman upang mas madaling mairehistro at makautang ang ko-op. Ang by-laws ng ko-op ang magsisiguro na ang mga opisyales ay gagawa ng mga aksyon na pawang aprubado lang ng mga miyembro, kaya kailangang kasama ang mga miyembro sa pagbuo at pag-apruba ng by-laws. Sa panahong ito, sabay-sabay na idedeposito ng mga grupong 50 pataas ang kani-kanilang kapital sa bank account ng ko-op. Kailangang mapag-isa ang total na P5 milyon pondo upang makautang sa gobyerno ng pambili ng makinarya. Hindi mangyayari ito kung watak-watak ang kapital.
Ang Chief Operating Officer ng ko-op ay kailangang isang Agriculturist na alam ang mga teknikalidad ng pagsasakang malakihan, multi-cropping, contour cropping, managed forest, preventive medicine, meat and fruit processing, etc. Dahil dito, ang COO bilang Overall Manager ay dapat manggaling sa Feasibility Study team na kontratado ng ko-op.
ANG TARGET NA KAPITAL NG BAWA’T GRUPO SA KOOPERATIBA PARA SA PRODUKSYON NG MURANG PAGKAIN (KPPMP)
Ang 20-50 magkakamag-anak at magkakaibigan ay maaring magkontribusyon ng P1,000-P20,000 bawa’t isa upang makabuo ng P100,000 kapital. Sa ganito kalaking kapital, puwedeng umarkila ng 10 ektaryang lupa (1,000m x 1,000m) mula sa KPPMP ang grupo.
Ilang grupo ang kailangan upang makabuo ng isang KPPMP? Sa P100,000 kapital bawa’t grupo, 50 grupo lang ay puwede nang kooperatiba. Magiging P5 milyon ang pinagsamang kapital ng 50 grupo.
Bakit P5 milyon ang kailangang kapital ng KPMP? Ang P5 milyon ay maari nang maiutang sa gobyerno ng pambili ng makinarya at gamit pambukid na halagang P5 milyon din. Makatutulong ang malaking lupaing bundok (500 ektarya) na arkilado ng grupo sa gobyerno kung uutang. Makatutulong din sa pag-utang ang Feasibility Study ng ko-op na gawa ng mga eksperto sa Agrikultura.
Malaki din ang maitutulong ng political pressure ng daan-daang KPPMP upang lahat sila ay makautang ng mga makinarya at gamit pambukid mula sa gobyerno. Ito ang dahilan kaya kailangang i-recruit ng bawa’t miyembro ang kanyang mga kamag-anak at kaibigan patungo sa ating kilusan. Makatutulong ang promo kits na inihanda ng may-akda para sa aktibidad na ito. Nasa promo kits ang charts na nagpapaliwanag ng mga sistemang nabanggit at kung paano kikita ng daan-libong piso kada apat na buwan ang grupo mula sa kanilang bukid at kooperatiba. Makatutulong ang promo kit dahil puwede itong dalhin kahit saan.
Ang 20-50 magkakamag-anak at magkakaibigan ay maaring magkontribusyon ng P1,000-P20,000 bawa’t isa upang makabuo ng P100,000 kapital. Sa ganito kalaking kapital, puwedeng umarkila ng 10 ektaryang lupa (1,000m x 1,000m) mula sa KPPMP ang grupo.
Ilang grupo ang kailangan upang makabuo ng isang KPPMP? Sa P100,000 kapital bawa’t grupo, 50 grupo lang ay puwede nang kooperatiba. Magiging P5 milyon ang pinagsamang kapital ng 50 grupo.
Bakit P5 milyon ang kailangang kapital ng KPMP? Ang P5 milyon ay maari nang maiutang sa gobyerno ng pambili ng makinarya at gamit pambukid na halagang P5 milyon din. Makatutulong ang malaking lupaing bundok (500 ektarya) na arkilado ng grupo sa gobyerno kung uutang. Makatutulong din sa pag-utang ang Feasibility Study ng ko-op na gawa ng mga eksperto sa Agrikultura.
Malaki din ang maitutulong ng political pressure ng daan-daang KPPMP upang lahat sila ay makautang ng mga makinarya at gamit pambukid mula sa gobyerno. Ito ang dahilan kaya kailangang i-recruit ng bawa’t miyembro ang kanyang mga kamag-anak at kaibigan patungo sa ating kilusan. Makatutulong ang promo kits na inihanda ng may-akda para sa aktibidad na ito. Nasa promo kits ang charts na nagpapaliwanag ng mga sistemang nabanggit at kung paano kikita ng daan-libong piso kada apat na buwan ang grupo mula sa kanilang bukid at kooperatiba. Makatutulong ang promo kit dahil puwede itong dalhin kahit saan.
PAANO MABUBUO ANG MGA GRUPO BILANG KOOPERATIBA PARA SA PRODUKSYON NG MURANG PAGKAIN?
Ikaw ang gawin nating halimbawa. Kung interesado kang kumita nang daan-libong piso kada apat na buwan kasama ang iyong mga kamag-anak at kabarkada, ipabasa mo sa kanila ang buong blog na ito. Pag-usapan ninyo ang mga prinsipyong narito at mag-isip ng higit pang mabuting mga paraan tungo sa pinaka-target nating lahat: kumita nang malakihan habang nagbibigay ng magandang trabaho sa mahihirap at tumutulong sa pagpabuti ng kalikasan.
Ang mga target nating ito ay pang-matagalan at dapat ipamana sa ating mga anak at sa susunod pang henerasyon pagka’t ang pagsugpo sa kahirapan at pagpabuti sa kalikasan ay mga walang katapusang gawain. Kung sa mga gawaing ito ay kikita ang iyong grupo nang malaki, walang duda na lahat ng inyong mga anak at apo ng inyong mga apo ay kikita rin nang higit pang malaki pagka’t ipinakita na ninyo ang mga dapat gayahin sa inyo. Marami pang ibang dahilan upang magpursigi ang iyong grupo sa mga gawaing ito:
(1) Magkakaroon ang grupo mo ng bakasyunan sa probinsya. Magiging matatag ang bonding ng grupo at mga pamilya ng miyembro at magiging masaya ang kanilang samahan.
(2) Sa pagdami ng mga KPPMP sa bansa, dadami ang mga kaibigan at kontak ng mga miyembro ng grupo. Malaking tulong ito sa trabaho at iba pang negosyo ng mga miyembro ng grupo.
(3) Kapag umabot na nang libo-libo ang mga KPMP sa buong bansa, magiging malaking puwersa politikal ito upang masugpo ang katiwalian sa gobyerno at umagos and daan-bilyong pondo ng gobyerno taun-taon sa masang entreprenor tulad ng mga KPPMP. Ito’y magagawa sa tulong ng political pressure ng kilusan ng mga KPPMP upang maipasa ang isang Batas Pautang sa Masang Entreprenor (BPME) na magpapatupad ng ganitong programa sa habang panahon.
(4) Uubligahin ng BPME ang mga umutang na grupo na magtayo ng mga pang-mundong kumpanya kasosyo ang mga banyaga. Sa ganitong paraan, ang halimbawang P100 milyong pinautang sa lokal na grupo ay dodoblehin ng banyagang kapital at ang total ay dodoblehin pa ng pautang na makinarya sa tulong ng mga kontak ng banyaga. Sa ganitong paraan, ang halimbawang P150 bilyon taunang pautang ng gobyerno ay makabubuo ng libo-libong kumpanya na higit P600 bilyon ang halaga taun-taon. Tutulong ang bilyones dolyares na kapital ng mga banyaga taun-taon upang lumikha ng milyong trabaho taunan para sa mahihirap na Pinoy. Ang grupo mo ang isa sa magpapasimula sa magandang kinabukasang ito.
Ang nabanggit na mga benepisyo ay dapat magbunsod sa iyong grupo upang gawing regular na aktibidad ang pag-recruit ng mga miyembro ng Kilusang Lakas-tao sa Negosyo. Kung ang bawa’t recruiter ay magre-recruit ng 20 o higit pa sa kanyang higit 100 kamag-anak at kakilala, mapapadali ang pagbuo ng daan-daang KPPMP. Ang milyong miyembro ng mga ito ay tiyak na susuyuin ng mga pulitiko dahil sa kanilang mga boto. Ang magiging kundisyon ng kilusan sa mga pulitiko: ipasa at ipatupad ang isang Batas Pautang sa Masang Entreprenor upang umagos ang daan-bilyong pautang sa mga KPPMP, mga unyon pang-negosyo at iba pang negosyong itinayo ng middle class at masang Pilipino.
Ikaw ang gawin nating halimbawa. Kung interesado kang kumita nang daan-libong piso kada apat na buwan kasama ang iyong mga kamag-anak at kabarkada, ipabasa mo sa kanila ang buong blog na ito. Pag-usapan ninyo ang mga prinsipyong narito at mag-isip ng higit pang mabuting mga paraan tungo sa pinaka-target nating lahat: kumita nang malakihan habang nagbibigay ng magandang trabaho sa mahihirap at tumutulong sa pagpabuti ng kalikasan.
Ang mga target nating ito ay pang-matagalan at dapat ipamana sa ating mga anak at sa susunod pang henerasyon pagka’t ang pagsugpo sa kahirapan at pagpabuti sa kalikasan ay mga walang katapusang gawain. Kung sa mga gawaing ito ay kikita ang iyong grupo nang malaki, walang duda na lahat ng inyong mga anak at apo ng inyong mga apo ay kikita rin nang higit pang malaki pagka’t ipinakita na ninyo ang mga dapat gayahin sa inyo. Marami pang ibang dahilan upang magpursigi ang iyong grupo sa mga gawaing ito:
(1) Magkakaroon ang grupo mo ng bakasyunan sa probinsya. Magiging matatag ang bonding ng grupo at mga pamilya ng miyembro at magiging masaya ang kanilang samahan.
(2) Sa pagdami ng mga KPPMP sa bansa, dadami ang mga kaibigan at kontak ng mga miyembro ng grupo. Malaking tulong ito sa trabaho at iba pang negosyo ng mga miyembro ng grupo.
(3) Kapag umabot na nang libo-libo ang mga KPMP sa buong bansa, magiging malaking puwersa politikal ito upang masugpo ang katiwalian sa gobyerno at umagos and daan-bilyong pondo ng gobyerno taun-taon sa masang entreprenor tulad ng mga KPPMP. Ito’y magagawa sa tulong ng political pressure ng kilusan ng mga KPPMP upang maipasa ang isang Batas Pautang sa Masang Entreprenor (BPME) na magpapatupad ng ganitong programa sa habang panahon.
(4) Uubligahin ng BPME ang mga umutang na grupo na magtayo ng mga pang-mundong kumpanya kasosyo ang mga banyaga. Sa ganitong paraan, ang halimbawang P100 milyong pinautang sa lokal na grupo ay dodoblehin ng banyagang kapital at ang total ay dodoblehin pa ng pautang na makinarya sa tulong ng mga kontak ng banyaga. Sa ganitong paraan, ang halimbawang P150 bilyon taunang pautang ng gobyerno ay makabubuo ng libo-libong kumpanya na higit P600 bilyon ang halaga taun-taon. Tutulong ang bilyones dolyares na kapital ng mga banyaga taun-taon upang lumikha ng milyong trabaho taunan para sa mahihirap na Pinoy. Ang grupo mo ang isa sa magpapasimula sa magandang kinabukasang ito.
Ang nabanggit na mga benepisyo ay dapat magbunsod sa iyong grupo upang gawing regular na aktibidad ang pag-recruit ng mga miyembro ng Kilusang Lakas-tao sa Negosyo. Kung ang bawa’t recruiter ay magre-recruit ng 20 o higit pa sa kanyang higit 100 kamag-anak at kakilala, mapapadali ang pagbuo ng daan-daang KPPMP. Ang milyong miyembro ng mga ito ay tiyak na susuyuin ng mga pulitiko dahil sa kanilang mga boto. Ang magiging kundisyon ng kilusan sa mga pulitiko: ipasa at ipatupad ang isang Batas Pautang sa Masang Entreprenor upang umagos ang daan-bilyong pautang sa mga KPPMP, mga unyon pang-negosyo at iba pang negosyong itinayo ng middle class at masang Pilipino.
ANONG URI NG MGA GRUPO ANG DAPAT BUMUO NG ATING KOOPERATIBA?
Ang ating ko-op ay kailangang maging ko-op ng mga grupong magkakamag-anak at magkakaibigan. Ang dahilan: may tiwala ang mga miyembro ng ganitong mga grupo sa isa’t isa kaya mas madali ang pagdesisyon at aksyon ng grupo. Narito ang mga posibilidad ng pagkabuo ng ganitong mga grupo:
(1) Ang magkakaibigan sa isang opisina ay kukumbinsi sa kani-kanilang mga pamilya, mga pinsan at miyembro ng angkan upang bumuo ng isang grupo. Ang target: bumuo ang grupo ng halagang P100,000 kapital sa P1,000-P20,000 kontribusyon bawa’t isa. Mag-eeleksyon ang grupo kung sino ang Treasurer na magdedeposito ng kapital sa banko habang hindi pa nabubuo ang P100,000. Kapag nabuo na, magdedesisyon ang grupo kung saang kooperatiba nila ipapasok ang naturang kapital.
(2) Ang magkakaibigan at magkakapit-puwesto sa isang palengke ay gagawa ng katulad na mga hakbang.
(3) Ang magkakatrabaho sa abroad at kanilang mga kamag-anak sa lokal ay gagawa rin ng nabanggit na mga hakbang.
(4) Ang mga opisyal at miyembro ng isang organisasyong pang-sosyal, propesyonal o pang-relihiyon ay maaring gumawa rin ng naturang mga hakbang.
(5) Ang mga driver ng pampasaherong jeep, FX, at tricycle, at kanilang mga operator ay puwede ring gumawa ng naturang mga hakbang.
(6) Kapag sumobra sa P100,000 ang kapital ng isang grupo, dapat bumuo ng mga bagong grupo na pawang magkakamag-anak lang ang miyembro. Hindi dapat sumobra sa P100,000 ang kapital kada grupo dahil 10 ektarya lang ang puwedeng ipaarkila ng ko-op bilang magiging bukid ng grupo sa probinsya. Ito’y angkop sa P5 milyon kapital ng 50 grupo at P5 milyon makinaryang pautang ng gobyerno para sa 500 ektaryang bukid ng ko-op kung saan ang lupaing-bundok ay arkilado sa gobyerno. Pag lumaki pa sa nabanggit ang proyekto, mag-aalinlangan nang ‘sumugal’ ang mga miyembro ng mga grupo.
(7) Lahat ng miyembro ng mga grupo ay dapat mag-recruit ng kani-kanilang mga katrabaho, kaibigan at kakilala upang magsisama ang mga ito sa Kilusang Lakas-tao sa Negosyo. Ang dahilan: upang dumami agad ang mga kooperatiba at makabuo ang mga ito ng puwersang pulitikal na magpapaagos ng bilyones pesos na pautang mula sa gobyerno taun-taon patungo sa mga KPPMP.
Ang ating ko-op ay kailangang maging ko-op ng mga grupong magkakamag-anak at magkakaibigan. Ang dahilan: may tiwala ang mga miyembro ng ganitong mga grupo sa isa’t isa kaya mas madali ang pagdesisyon at aksyon ng grupo. Narito ang mga posibilidad ng pagkabuo ng ganitong mga grupo:
(1) Ang magkakaibigan sa isang opisina ay kukumbinsi sa kani-kanilang mga pamilya, mga pinsan at miyembro ng angkan upang bumuo ng isang grupo. Ang target: bumuo ang grupo ng halagang P100,000 kapital sa P1,000-P20,000 kontribusyon bawa’t isa. Mag-eeleksyon ang grupo kung sino ang Treasurer na magdedeposito ng kapital sa banko habang hindi pa nabubuo ang P100,000. Kapag nabuo na, magdedesisyon ang grupo kung saang kooperatiba nila ipapasok ang naturang kapital.
(2) Ang magkakaibigan at magkakapit-puwesto sa isang palengke ay gagawa ng katulad na mga hakbang.
(3) Ang magkakatrabaho sa abroad at kanilang mga kamag-anak sa lokal ay gagawa rin ng nabanggit na mga hakbang.
(4) Ang mga opisyal at miyembro ng isang organisasyong pang-sosyal, propesyonal o pang-relihiyon ay maaring gumawa rin ng naturang mga hakbang.
(5) Ang mga driver ng pampasaherong jeep, FX, at tricycle, at kanilang mga operator ay puwede ring gumawa ng naturang mga hakbang.
(6) Kapag sumobra sa P100,000 ang kapital ng isang grupo, dapat bumuo ng mga bagong grupo na pawang magkakamag-anak lang ang miyembro. Hindi dapat sumobra sa P100,000 ang kapital kada grupo dahil 10 ektarya lang ang puwedeng ipaarkila ng ko-op bilang magiging bukid ng grupo sa probinsya. Ito’y angkop sa P5 milyon kapital ng 50 grupo at P5 milyon makinaryang pautang ng gobyerno para sa 500 ektaryang bukid ng ko-op kung saan ang lupaing-bundok ay arkilado sa gobyerno. Pag lumaki pa sa nabanggit ang proyekto, mag-aalinlangan nang ‘sumugal’ ang mga miyembro ng mga grupo.
(7) Lahat ng miyembro ng mga grupo ay dapat mag-recruit ng kani-kanilang mga katrabaho, kaibigan at kakilala upang magsisama ang mga ito sa Kilusang Lakas-tao sa Negosyo. Ang dahilan: upang dumami agad ang mga kooperatiba at makabuo ang mga ito ng puwersang pulitikal na magpapaagos ng bilyones pesos na pautang mula sa gobyerno taun-taon patungo sa mga KPPMP.
Friday, November 20, 2009
UNANG PROYEKTO NG ATING KILUSANG LAKAS-TAO SA NEGOSYO: KOOPERATIBA PARA SA PRODUKSYON NG MURANG PAGKAIN (KPMP)
Ano ang mga pakay ng KPMP? Heto ang mga panimula:
(1) Pababain nang lampas kalahati ang presyo ng bigas, karne, gulay at prutas para
sa mga miyembro ng KPMP.
(2) Buuin ang KPMP bilang kooperatiba ng mga grupong magkakamag-anak at
magkakaibigan.
(3) Umarkila ang KPMP ng 500 ektaryang lupaing publiko mula sa gobyerno.
(4) Ipaarkila ng KPMP ang lupain sa 50 grupo sa laking 10 ektarya bawa’t isa.
(5) Doblehin ang kapital ng KPMP sa tulong ng pautang-gobyerno sa pormang mga
makinarya at gamit pambukid.
(6) Magpaganap ng mga sistemang pambukid tulad ng multi-cropping, managed
forest, multi-livestock raising, strip cropping at food processing upang kumita ng
daan-libong piso pataas kada apat na buwan ang bawa’t grupo.
(7) Dagdagan ang kita ng mga miyembro sa pamamagitan ng pagbenta sa mga
kapitbahay at karihan.
(8) Himukin ang mga grupong miyembro na magtayo ng sariling karihan upang lalong
lumaki ang kinikita.
(9) Himukin ang mga grupong miyembro na magtayo ng tiyangge sa probinsya kung
saan naroon ang mga bukid ng ko-op upang lalo pang lumaki ang kita ng grupo.
(10) Magtayo ang KPMP ng (a) Meat Processing Section, (b) Brown Sugar
Production Section, (c) Charcoal Making Section, (d) Juice and Candied Fruits
Production Section na ang matagalang target ay export, upang madagdagan pa
ng malaking halagang dibidendo ang mga miyembro ng KPMP.
Ano ang mga pakay ng KPMP? Heto ang mga panimula:
(1) Pababain nang lampas kalahati ang presyo ng bigas, karne, gulay at prutas para
sa mga miyembro ng KPMP.
(2) Buuin ang KPMP bilang kooperatiba ng mga grupong magkakamag-anak at
magkakaibigan.
(3) Umarkila ang KPMP ng 500 ektaryang lupaing publiko mula sa gobyerno.
(4) Ipaarkila ng KPMP ang lupain sa 50 grupo sa laking 10 ektarya bawa’t isa.
(5) Doblehin ang kapital ng KPMP sa tulong ng pautang-gobyerno sa pormang mga
makinarya at gamit pambukid.
(6) Magpaganap ng mga sistemang pambukid tulad ng multi-cropping, managed
forest, multi-livestock raising, strip cropping at food processing upang kumita ng
daan-libong piso pataas kada apat na buwan ang bawa’t grupo.
(7) Dagdagan ang kita ng mga miyembro sa pamamagitan ng pagbenta sa mga
kapitbahay at karihan.
(8) Himukin ang mga grupong miyembro na magtayo ng sariling karihan upang lalong
lumaki ang kinikita.
(9) Himukin ang mga grupong miyembro na magtayo ng tiyangge sa probinsya kung
saan naroon ang mga bukid ng ko-op upang lalo pang lumaki ang kita ng grupo.
(10) Magtayo ang KPMP ng (a) Meat Processing Section, (b) Brown Sugar
Production Section, (c) Charcoal Making Section, (d) Juice and Candied Fruits
Production Section na ang matagalang target ay export, upang madagdagan pa
ng malaking halagang dibidendo ang mga miyembro ng KPMP.
Thursday, February 12, 2009
Recessions Can Lead to Poverty Solutions
What lessons does the current long recession present to us grassroots sufferers? One: a few thousand US lending and investment managers handling over $100 trillion in capital can commit trillion-dollar mistakes. In 2005 such finance managers had been lending $600 billion in housing loans to US employees. Apparently most of them knew that the borrowers were already nose-deep in credit card and other debts, or had incomes that could not afford additional loan installments. The lending confidence was created by computer-generated formulas that supposedly could spread out risk if the loans were ‘sold’ to investment companies as triple A bonds. Another confidence builder was the $3 trillion worth of ‘good’ home loans that seemed solid enough to absorb the high risks.
Another mistake: the home lenders used their high-risk loans as collateral to sell $750 billion worth of bonds to investment companies. The buyers at the time had already lent out $525 billion to companies buying other companies (corporate takeovers). By 2007 the risky $600 billion home loan borrowers had proven their inability to pay. The $750 billion worth of ‘triple A’ bonds supposedly backed up by solid real estate suddenly became high-risk and could be sold to other buyers only at great loss to the sellers. The resultant panic froze bond sales and created large herds of stock market offers at increasingly depressed prices. Some $2 trillion in paper wealth disappeared, including those of debt-financed takeovers. Deepening panic stopped most bank lending. Loan-dependent US companies collapsed. Some 14 million US employees lost their jobs. Job losses shrunk consumer markets, which meant more companies closing shop from loss of sales. The contagion spread throughout 1st World Europe, whose markets were just as saturated and whose companies and publics just as neck-deep in debt. Export-dependent developing economies similarly suffered as their 1st World markets dried up. These days the recession lingers, and world economies are barely crawling towards positive growth. China and India are still growing but hardly at rates that will redeem their remaining 1.5 billion poor at ideal rates.
So how may world economies hasten the upward crawl? Expanding world markets is apparently the determinant. For some fifty years, the industrial and developing world’s companies had been selling to the 1st World with its less than a billion consumers. By 2005 such buying masses could buy no more even at near-giveaway credit. For over fifty years, very few 1st World entrepreneurs thought that there exists five billion 3rd World poor who form a planet-size potential market in producer and consumer goods, services and loans. Yet the process of converting the poor into huge markets had started with Japan since 1860s when the Japanese government imported entire industries from the West. In the 1960s-80s, Japan popularized factory sub-contracting and joint ventures in the Pacific Rim, in the process building large middle class markets within the region. In the 1990s, joint venture fever spread to China, creating some 200,000 factories that built a 500 million-strong middle class. Concurrently, 1st World companies were creating millions more middle classes in India, the Philippines and Eastern Europe thru outsourcing of office computer functions. Continent-scale poor were becoming huge markets for consumer goods.
The lessons must not be lost. Joint ventures, sub-contracting, franchising, licensing and outsourcing are effective builders of huge markets. However the rate of build-up has not been fast enough. The business world has to go turbo, for five billion poor still await redemption into middle class buyers. How? Involving the entire 3rd World’s employee masses appears to be the supercharged way. Reason: employees know how to build and run businesses, and there are two billion or so of them in the 3rd World. As large groups that partner with 1st World companies, they can create millions of jobs yearly. As half-owners of joint venture corporations, they may acquire fortunes in stock shares and dividends. In short, they become huge consumer markets together with the new employee hordes they create. Additionally, the joint ventures they set up become mammoth markets for producer goods (factory machines, transports, chemicals, processed materials), exactly what currently anemic 1st World factories produce.
Great, but how exactly can it be done? Incredibly, just two laws will perform the magic. First is a 3rd World law that dedicates a major portion of yearly state budgets towards lending to thousand-employee groups that set up joint ventures with 1st World companies. Second is an Expand World Markets (EWM) law passed by all 1st World governments. The EWM law channels 5-10% of yearly state budgets towards lending to the 3rd World joint ventures described. The twin laws should create thousands of world-scale companies and millions of jobs for 3rd World poor each year. Since good laws are forever, corporate formation, job creation and market expansion planet-scale goes on for all time. Eventually all the world’s poor get employed and trillions of dollars in stock shares and dividends flood 3rd World masses. Markets for all manner of producer and consumer goods become planet-size instead of mere 1st World scale. Increasingly larger portions of the 1st World’s over $150 trillion in investment assets gradually end the unimaginable miseries that 3rd World peoples have been enduring over centuries.
Now for the grand question: who are the heroes who will sell the scheme to world politicians and fund managers? Only one ‘army of redeemers’ qualifies: blogging nets. The initial campaigns don’t even cost much: bloggers popularizing the 'earn good sideline income' scheme to two billion employees worldwide, blogger or not.
Another mistake: the home lenders used their high-risk loans as collateral to sell $750 billion worth of bonds to investment companies. The buyers at the time had already lent out $525 billion to companies buying other companies (corporate takeovers). By 2007 the risky $600 billion home loan borrowers had proven their inability to pay. The $750 billion worth of ‘triple A’ bonds supposedly backed up by solid real estate suddenly became high-risk and could be sold to other buyers only at great loss to the sellers. The resultant panic froze bond sales and created large herds of stock market offers at increasingly depressed prices. Some $2 trillion in paper wealth disappeared, including those of debt-financed takeovers. Deepening panic stopped most bank lending. Loan-dependent US companies collapsed. Some 14 million US employees lost their jobs. Job losses shrunk consumer markets, which meant more companies closing shop from loss of sales. The contagion spread throughout 1st World Europe, whose markets were just as saturated and whose companies and publics just as neck-deep in debt. Export-dependent developing economies similarly suffered as their 1st World markets dried up. These days the recession lingers, and world economies are barely crawling towards positive growth. China and India are still growing but hardly at rates that will redeem their remaining 1.5 billion poor at ideal rates.
So how may world economies hasten the upward crawl? Expanding world markets is apparently the determinant. For some fifty years, the industrial and developing world’s companies had been selling to the 1st World with its less than a billion consumers. By 2005 such buying masses could buy no more even at near-giveaway credit. For over fifty years, very few 1st World entrepreneurs thought that there exists five billion 3rd World poor who form a planet-size potential market in producer and consumer goods, services and loans. Yet the process of converting the poor into huge markets had started with Japan since 1860s when the Japanese government imported entire industries from the West. In the 1960s-80s, Japan popularized factory sub-contracting and joint ventures in the Pacific Rim, in the process building large middle class markets within the region. In the 1990s, joint venture fever spread to China, creating some 200,000 factories that built a 500 million-strong middle class. Concurrently, 1st World companies were creating millions more middle classes in India, the Philippines and Eastern Europe thru outsourcing of office computer functions. Continent-scale poor were becoming huge markets for consumer goods.
The lessons must not be lost. Joint ventures, sub-contracting, franchising, licensing and outsourcing are effective builders of huge markets. However the rate of build-up has not been fast enough. The business world has to go turbo, for five billion poor still await redemption into middle class buyers. How? Involving the entire 3rd World’s employee masses appears to be the supercharged way. Reason: employees know how to build and run businesses, and there are two billion or so of them in the 3rd World. As large groups that partner with 1st World companies, they can create millions of jobs yearly. As half-owners of joint venture corporations, they may acquire fortunes in stock shares and dividends. In short, they become huge consumer markets together with the new employee hordes they create. Additionally, the joint ventures they set up become mammoth markets for producer goods (factory machines, transports, chemicals, processed materials), exactly what currently anemic 1st World factories produce.
Great, but how exactly can it be done? Incredibly, just two laws will perform the magic. First is a 3rd World law that dedicates a major portion of yearly state budgets towards lending to thousand-employee groups that set up joint ventures with 1st World companies. Second is an Expand World Markets (EWM) law passed by all 1st World governments. The EWM law channels 5-10% of yearly state budgets towards lending to the 3rd World joint ventures described. The twin laws should create thousands of world-scale companies and millions of jobs for 3rd World poor each year. Since good laws are forever, corporate formation, job creation and market expansion planet-scale goes on for all time. Eventually all the world’s poor get employed and trillions of dollars in stock shares and dividends flood 3rd World masses. Markets for all manner of producer and consumer goods become planet-size instead of mere 1st World scale. Increasingly larger portions of the 1st World’s over $150 trillion in investment assets gradually end the unimaginable miseries that 3rd World peoples have been enduring over centuries.
Now for the grand question: who are the heroes who will sell the scheme to world politicians and fund managers? Only one ‘army of redeemers’ qualifies: blogging nets. The initial campaigns don’t even cost much: bloggers popularizing the 'earn good sideline income' scheme to two billion employees worldwide, blogger or not.
Subscribe to:
Posts (Atom)